Bir Sonbahar Akşamı Şiiri - Yücehan Özkan

Bir sonbahar akşamı geldin sen bana;
Hava çok soğuk; inadına karanlıkken,
Hayallerim, düşlerim;
Yaprak gibi solarken, dökülürken;
Sen çıkıverdin birden...

Sen ki; alelade bir gül gibi değil,
Sonbaharda açmış bir nergis gibi,
Daha hayat dolu, daha renkli...

Sen ki; yıkılmaz gibi duran çınarların kökleri kadar dayanıklı,
Kalbe saplanan bir bıçağın yarası gibi derin,
Yalnızlıktan kurumuş bir gönlü rahatlatacak kadar serin...

Bir sonbahar akşamı geldin sen bana;
İçimde fırtınalar kopuyordu adeta,
Fırtınalar kopuyordu çok sert, pek çetin;
Lakin dindirdi, rahatlattı beni sözlerin...
Bulutları dağıttı, güneş açtırdı kalbime gözlerin...

Gözlerin ki; insana huzur veren,
Bütün sıkıntılarını bitiren,
Mütemadiyen inciler döken...

Dökülen inciler ki; her bir damlası,
Kalbimi,
Kederden boğmaya yetecek kadar etkili...

Çekilir çile değil yokluğun
Yağan yağmur, açan güneş
Parlayan ay, atan kalp
Seni hatırlatıyor bana
Bana mı öyle geliyor,
Yoksa her güzel şey sana mı benziyor?