...Bir Son Yaratıyorum Veya Başlangıç

Bulanık nefeslerin karıştığı yüzde yüz yapmacık,
Nitekim boş ve soluksuz bir yer burası.
Ve burası neresi?
Bir an toz pembe hayallere gitmiş olmalıyım,
Bir dirsek darbesi veya beni uyandırmaya yönelik hareketlerden uzak bir an,
Göz kapaklarımda ufak çakıl taşları misal,
Bulutlar sürekli artıyor ve tezatlarda son nokta!
Güneş inadına yüzünü gösteriyor.
Hayır ıslanmak yok,
Hayat nedense günlük güneşlik.
Damağımda enfes bir aroma tadı,
Dilimde bilmediğim bir melodi.
Kare kare yaşanan tüm anların arınmışlığı sanki burası,
Yaşam bir şeride indirgenecek kadar basit değil işte,
İşte sonunda sanki anlaşılır oluyorum.
Birileri beni duyuyor,
Görüyor, altını çiziyorum tekrar,
Anlıyor…

Sanki hiçbir şey yaşamak, yaşamaktan daha mükemmel.
Misale gerek yok buralarda,
Hayır, anlatmıyorum.
Yinelenen tomurcuklar masum,
Çiçekler divane, savruk ve bir o kadar deli dolu sıralanmış gözlerimin önüne.
Bu, ne denli bir çimen kokusudur,
Bu, ne denli bir huzur duygusu…
Islanmış çimenler üzerinde bağdaş kurabilmek kadar özgür,
Gözlerinde gökyüzünü yaşatabilmek kadar tutsak.
Hem tutsak, hem tutsak.
Bir yanlış var, bende seziyorum.
Bu denli olmamalı.
Hayır gökyüzünü sınırlamak olmamalı…

Özgürlüğüm, kopartılmış bir hece lisanımdan,
Ellerimde zencefil kokusu, bir de salkım saçak tutsaklığım.
Heyecanım küçümsenmeyecek bir rakip.
Ellerim niye titriyor?
Altın tepside ufacık bir gönül taşıyorum,
Bir de sana tutsak özgürlüğüm,
Sonu bir türlü gelmiyor,
Sanki bir adım öte, sanki ufuklar noksan.
Terimlerden arındım ben,
Basitleşmiş hayatlardan da.
Son, başlangıçla kavuşmak üzere,
Bu denli yaklaşmamıştım hiç.
Hayallerime çok yakınsın,
Sen, hayat! ,galiba anlıyorum seni,
Galiba sen tekil yaşıyorsun…

Nitekim bir dirsek darbesi ve
Gözlerime vuran gün ışığı,
Yorumsuz! ,bir şeyler sona erdi…
Yorumsuz! ,ben bir şeylere başlıyorum…

02.10.04