Bir solukluk hüzün Şiiri - Yorumlar

İnsanı ufaltıp kendisi büyüyen hayallerle yaşarken hep çıkmaz sokaklara tosladım. Öyle ki her köşe başında bir cennet beklentisi ile ama her dönüşte karşılaştığım duvarlar.
“İnsan, acılara katlanmayı öğrenmelidir.” Diyordu Sopokhles
“Acılar insanı olgunlaştırır.” Diyordu bir başkası…
Bu düşünceleri sadistçe veya mazoistçe bir yaklaşımla benimsiyor değilim ama hayattaki pozisyonlarımız hep bunları doğrulayan tarzda gerçekleşiyor. İçrek bir yenilgiyle büyüyor şehvetimiz. Dalarken solgun dudaklarımızla ölgün ağızlara, gölgelerin hüznü süzülürken saçlarımıza ak bir leke olarak bir salyalık son bir nefes bırakıp gönlümüze keşkelerin hayıflığını bırakıyorlar.
İşte, bu hep böyle olmakta, bir pişmanlık arkaya baktığımızda hayat bir kırıklık başlıbaşına yaşamak.
Oysa çocukluğumun süveyka’sı,
Süveyka’nın sarışın günlerinden kalma dokunaklı kelimeler şimdi şehrin bulvarlarına kokuşmuş birer ceset olarak dikiliyorlar. Neonlar ve ışıklarla bezeli soyluluk hep bir solukluk hüzün bırakıyor kaldırımlarda.