Bir Soluk Şiiri - Yalçın Yaman

ölüm lükse kaçıyor bu aralar
yaşamak denen şeyin
yaşanabilir bir şey olmadığını
anladığımdan beri
ütüsüz,kirli bir gömlek gibi
taşırım ruhumu sırtımda
sakallarımın beyazından akar
ömrümün tantanası
yanılgılarım büyütür beni,besler
rengi siyaha çalan çocukların
ellerindeki çatlaklar saklar beni,temizler
ölüm lükse kaçıyor bu aralar
oksijenle karışık günah solunan
bu kadim şehrin yağmurları
ıslatmıyor beni
utanmaz oldum
Allah'ın göğünde rızkına revan olan
serçenin kanat çırpışından
ellerimden tutmazsan
adaletin gücüne inanıp
gücün adaletiyle güdülen yığınların
cinnete çağıran şehvetine direnemem
kum ve çimentodan mürekkep
ormanların koynunda gizleniyorum kendimden
sonra sonra gözlerin geliyor aklıma
onlar ki her şeyden beridir
onlar ki bakiyesidir ömrümün
şimdi sen tutarsan elimden
bahar gelir alınyazıma
bir yerlerde bir papatya açar
bir leylak titreyişi sarar bedenimi
canıma can katan bir tebessüm belirir
yanık tenli çocukların dudaklarında
bir tutsan ellerimi
sen ellerini versen,ben ömrümü
soluklansam dizlerinde
dirilsem,yaşasam,yaşlansam,ölsem...
seninle ölüm bile lükse kaçıyor
ve ben bilirim ki
her şeyin birbirine bu kadar kolay ulaştığı
bu zahmetsiz çağda
sana söylemek istediğim her ne varsa
ömrüm ile sırtın arası kadar uzaktır

Ekim 2019
İstanbul