Kimi küçümsedi, kimi de bir köşeye attı anne.
Sokak çocuğu olmak, kader oldu bize
Biri sevseydi, tutuverseydi elimizden böyle olmazdı anne
Kapanıp kaldırımlara, boyun bükmek düşmezdi bize
Biz de istemez miydik candan, yürekten seven bir anne.
Böbürlenen, kibirlenen insanlar neden onlar düştü bize.
Onlar sokak çocuğu diyorlar, bilmiyorlar ki neler var içimizde
Ufacık yüreğimiz de neler gizliyoruz, görmüyorlar ki anne.
Oysa ben; her gecenin sabahında, el açıp semaya seni diledim anne
Melekler haberin getirdi, çıkıp da gelemez diye
Dikilip de avluya kan revan içinde, yinede bekledim anne
Bacaklarım taşımadı bedenimi, yığılıverdim kaldırımlara
Uyandım sabahın, o ilikleri kesercesine soğuğuna
Hiç kimsem yoktu anne, sarıldım soğuk mezar taşına
Korktum bir gün, onu da alırlar diye
Uzat artık elini ya sen gel, ya da beni de al yanına
Acı veriyor yaşamak, yaşamak istemiyorum anne…
Kayıt Tarihi : 24.11.2008 18:51:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!