Bir Şizofrenin Sonbaharı

Denizin mavisine
Kabul ettirmeye çalıştı güneş kızılını
Deniz köpük köpük dalgalarıyla
Direniyordu
Ne deniz dayanabildi daha fazla
Nede güneş kazanabildi
İkiside karanlığa boğuldular

Olabildiğine durgundu artık
Karanlığa kurban vermişti mavisini
Gökyüzü ise bulutlara teslim
Ne ay ne yıldız ne martılar

Karanlığa nefretini
Tüm güzelliklere kusmaya başladı rüzgar
Soğuk soğuk
Sevip sevmediğini bilemeyeceklerdi artık
Aşıklar
Tüm papatyalar boğuk
Dut yaprakları savrula savrula düştü
Oysa bülbüller ne şiirler bestelemişti onlara bakarak

Bulutlar çoktan çaldı koltuğunu mavinin
Hava hep bir puslu
Yeşilde canını teslim etti artık
Kefenini sarmaya gelmiş bulutlar.

Bir bahar daha gitti ömürden
Şüphe yok gelir gerisi
Yeniden şarkılar söyler bülbüller
Yenden açar güller
Şüphe yok yeşil tekrar dirilirde
Beni korkutan acaba ben görürmüyüm yeniden
Hoş neyleyim baharı gelmeyince yarin teninden
Dut yaprağına sarılsın bedenim
Bülbüller söylesin şarkılarını
Acının telinden.