Bir Siyah Aydınlıktır Karakış

Bir siyah aydınlıktır karakış
Dünlerden kalma el kirini bembeyaz bir örtüyle kapatmak gibi el mahareti de var bu mevsimin.
Oysa ağustos sıcağında üşüyen yürekler varken;
Bir şamar oğlan olmak için gelmez aralık.
Ahh...
Ah şu kuytularda banklara uzanan uykular olmasa,
Sıcacık döşek düşlerini rüyalara taşıyan,
Yuvasız, barksız insanlarımın ısınmayan umutları olmasa;
Bilirdim elbet kar taneleriyle dansa kalkmanın keyfini de...
Şehir mazgallarında yitip giden insan günahlarında ıslanıyorken zaman
Sonbahar yağmurlarından arta kalan,
Ve bir türlü ıslanmayan
Ve uslanmayan insanlığımdan utanırım böyle ayazlarda...
Dişimden tırnağıma yağan suskulara söyleyemem kelebek kanatlı kar tanelerine karışmanın keyfini.
Bedenimden önce üşüyen insan tarafım sızlar Aralık'larda...
İşte böyle ayazlarda soğur, azalır çocuk sevinçlerim.
Bir kelebek ömrüne sığmaz kar sevinçlerim.
Donar kalırım böyle karla karışık
İnsa(N)fsızlığa alışık kar beyazı soğuklarda.
Düşünür dururum böyle havalarda
Düşlerine yorgan bulamayan bedenleri
Ve beyaz ölümlerin kimsesizliğini