Bir Sis Kuşatması Şiiri - Anonim Birey

Diktim ufuğa kadar uzanan surlarımı,
Kalem zarar görmesin diye.
Nereden bilebilirdim ki,
Hüzünlü bir sisin sızacağını?

Saldırmışlar ıssız bir diyardaki kaleme.
Oysa en usta kaşifler bile bulamamıştı.
Yosun tutmuş surların gücü kalmamış,
Tutamadı kalenin dışında o gizli sisi.

Kalenin eskimiş parçaları, o yoldaşlar,
En derinden hissetmiş hüznü.
Kalenin duvarları sızlıyor,
Surlar yağmur yağdırıyordu.

Bu hüzünlü sis girdi kalenin en gizli köşelerine,
Hiç açılmamış kapılardan geçti, sinsice sızdı içeriye.
Kara haberi getirdi o odaya.
Kulağını kapadı kapılar,
Duydu kalenin tek kişisi gecenin ıssızlığını.

Kapılar dayanamadı, duvarlar çöktü.
Sis yığından çıktı, sonsuzluğa daldı.
Kapladı sonsuzluğu, her yer sis oldu,
Bir daha unutulmamak üzere.

Artık hiçbir anlamı kalmamıştı,
Ne kalenin ne de surların.
Bir tane sis yenmişti yenilmez olanı,
Yığınlar altında, tozlu raflardan bir hatıra.