Bir Silüet Şiiri - Reşat Öztoprak

Bir silüet görüyorum
Gölgeden hallice
Kaçıyor güneşin ona dokunmasından
Yürürken sokaklarda
Bir binanın gölgesinden
Öbürüne atlıyor
Bir buluttan ötekine
Eriyecekmişcesine
Soğukla kucak kucağa yatıyor her gece
Yılgın ve üşengeç bir zaman birikiyor yarınında
Küle dönse, duman eksik kalır
Duman olsa kül yarım

İçimden affetmek geçiyor

Dalı kırmış rüzgarı
Evladını sevmemiş babayı
Suyu tutmayıp buğdayını kurutmuş toprağı
Ağustosta ötmemiş ağustos böceğini
Başlamadan bitmiş sevdayı
En ufak soğuğu görünce kuruyan zakkumu
Ve kış ortasında çıkıp gelen kırlangıcı
Sonra bir üşümek geçiyor içimden
Titreyişlerimi dizginliyorum
Bozkırın sonu yok gibi
Baktıkça yol kenarlarında
Uzun bir kışın karlarından erimiş kar suları
Adımlasan üstünden yarısında ıslanır insan

Bir silüet seziyorum
Her sabah uyandığında biraz daha
Yığın durur gözlerinde

Gecenin ve soğuğun kattığı o sesizlik
Sabahtan sabaha çoğalıp duruyor
Yarım yarım duran bütünlükler

Balkonda seslenen kedi
Ve yanı başında yaprakları dökük ağaç

Ne kalacak ki benden geriye
Kül ve dumandan başka