İçimde ölen öldü, kalan kaldı, ben aynı
hatalarımla, masumluğum arasında bir yerden,
en sevdiğim şarkının en güzel yerinden,
müptelası olduğum yüzün gülerken kıvrıldığı teninden,
gölgemle gölgenin koptuğu o yerden;
bir şiire uzanıyorum; ellerimi yakıyor, seni donduruyor, bizi öldürüyor...
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
melek olup gökyüzünden ardımızdakilere bakıyoruz sonra..
herkes bizi konuşuyor.. sevgimizi..
koca bir ömre sığmamıştık oysa..sığdıramamıştın..
bu film kadar kısaydık işte.. senaryomuz aşk..
beni üşüten güneş seni nasıl yakıyor düşündün mü hiç..
ya da seni yakan kar beni nasıl üşütüyor..
...
biz ölmedik çünkü..
ben öldüm.. sen öldün..
öldürdün bizliğimizi..
...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta