Bir Şiirde Can Veren Şizofren

Olmadık zamanlarda
Olmayan bir varlık içerisindeyim..
Kendimden ne zaman gitsem
Ya bir şiirin mısraları arasında buluyorum
Yada bir hayatın son cümlesi oluyorum
Nokta atılmadan önceki son kelime oluyorum..
Yada güçlü bir acının taklidini yapıyorum
Tanrının bir kulu veya bir kuklası oluyorum..
Bir tiyatro sahnesi gibi hayatım
İki perdenin arasında gizlenen tüm oyunların
Ardında kalıyor her şey
Beni anlamak
Beni bir şiir sığdırmak veya bir cümlenin öğesinde bulmak
Zor..
Hayali bir varlığın hayali çizelgesi olunmaz
Güneşin ekseninde dönen dünya gibi
Bir taraf gündüz
Bir taraf gece
Birde sahte / karlar sahte baharları yaşatır çehvrem
Ben bilmem
Anlamamda
Ama etrafımdaki beni hiç anlamaz
Ya bir eksik yada bir fazla
Abartısız şuphesiz
Kimsem olmadı
Kimsede beni anlamadı
Çünkü yalnızlık kendini bir şiirin mısrasında bılmaktı
İnsan kavramına yenik düşmüş
İnsanlığa üzülen biriyim
Boynumda şaha yakın bir Allah gibi
Yakın kalemim
Ya düşüncelerim beni yaşarken öldürecek
Yada ben bir şiirin dörtlüğünde can verecem.
Kimse anlamayacak ama
Ben çok yalnızım..