Bir Şiir Var Dilimde Şiiri - Baki Ortak

Bir şiir var dilimde,
ne tam doğar, ne tam ölür,
bir uçurumun kenarında
rüzgârla tartışır kelimeler.

Bir şiir var dilimde.
Gecenin alnında ter gibi parlar,
dökülür bazen yüreğimin avlusuna,
bazen susar —
öyle bir susar ki,
taşlar bile dinler bu sessizliği.

Bir şiir var dilimde,
yanarsa dilim yanar,
tutuşur sözcükler,
birer köz olur her harf.

Bir şiir var dilimde.
Ben sustukça
daha çok konuşur içimdeki yangın,
daha çok hatırlarım
unutmak istediklerimi.

Bir şiir var dilimde.
Bir çocuğun gözünden düşen son umut,
bir annenin dudaklarında yarım kalan dua,
bir askerin cebinde paslı bir fotoğraf —
hepsi bu şiirin mısralarında yaşar.

Bir şiir var dilimde.
Kimi zaman göçmen bir kuşun yorgun kanadında,
kimi zaman bir yalnızın soğuyan çayında bulurum kendimi.
Kelimeler beni taşır bir yerden bir yere,
bazen acıya, bazen ışığa.

Bir şiir var dilimde,
onu söyleyemezsem eğer,
suskunluğum mezar taşım olur,
benliğimden düşer bir yaprak daha.

Bir şiir var dilimde.
Ey rüzgâr, al götür
bu sözü dağların doruğuna,
belki orada yankılanır sesim,
belki orada anlar beni bu dünya.

Bir şiir var dilimde.
Çünkü ben,
kelimeleriyle yaralanan,
kelimeleriyle iyileşen bir kulum.

Ve bilirim ki —
her mısranın ardında
bir sızı gizlidir insanın kaderinden.

Bir şiir var dilimde,
söylesem yandım,
söylemesem içimde kor kalır.
Her kelimesi bir ömür kadar ağır,
her suskunluğu bir mezar sessizliği kadar derin.

Bir şiir var dilimde.
Ben bu şiiri,
rüzgârın bile çekindiği yerlerde taşırım,
yüreğimin üstünde,
her nabız vuruşunda biraz daha yanarak.

Bir şiir var dilimde,
acıdan yoğrulmuş,
gözyaşından mayalanmış.
Her mısrası bir insan ömrü,
her hecesi bir hatıranın yankısı.

Bir şiir var dilimde.
Bir zamanlar gülen bir çocuk vardı,
şimdi onun gülüşü
bir mezar taşının gölgesine sığmış.
Bir ana vardı dua eden,
elleri göğe kalktı,
ama cevabı hep “sabır” oldu.

Bir şiir var dilimde,
bana hayatı değil,
hayatın hesabını soruyor.
“Ne verdin insanlığa?” diyor,
“Kaç kalp kırdın,
kaç gözyaşına sebeptin?”

Bir şiir var dilimde.
Ve ben susuyorum...
Çünkü bazen susmak da bir cevap olur,
bazen bir insanın ağırlığını
bir cümle bile taşıyamaz.

Bir şiir var dilimde.
Bu dünya,
her doğanla umutlanıp,
her ölenle eksilen bir denge terazisi.
İyilikle kötülük yan yana yürür,
ve insan,
hangisine elini uzatırsa
kaderi o tarafa eğilir.

Bir şiir var dilimde,
ateşten örülmüş,
ama suyla yazılmış.
Yanarsam arınırım,
susarsam küle dönerim.

Bir şiir var dilimde.
Ey gönül,
ne çok şey öğrendin acılardan...
Bir gül kadar sessiz olmayı,
bir diken kadar direnmeyi...
Her yara öğretti sana
merhametin kıymetini.

Bir şiir var dilimde.
Ve sonunda,
her dilden dökülen son söz olur ya:

Kul Ortak der ki:
Ben o sözü kalbimle söyledim,
kalemimle değil.

“Yandım ki anlayayım;
anladım ki artık yanmamayı seçeyim.”

KUL ORTAK