Bir Sığınak Gerek | Huseynî Yalçın

Merhamet.
Bana bir Sığınak gerek.
Merhamet,
Katından Rahmet gerek...

Üşüyorum.
Ruhum hasta bir kış sabahı yalnızlığında uyandı güne, Titrek titrek, zemheri bir hâl ile.
Üşüyorum.
Ruhumu kucaklayacak bir merhamet gerek.
Katından bir Rahmet,
Bana bir sığınak, bana bir barınak gerek.

Beni sensiz koyma Rabbim.
Merhameti tükenmiş canavar yüzlere bırakma, Yalnızlığımda boğulursam eğer
Sana taatten mahrum kalacak bedenim.
Secdeden mahrum kılma, titriyor benliğim.
Bana, sana vardıracak ashab gerek.
Bir Sığınak, bir barınak gerek.

Ahh Rabbim!
Üşüyor, inciniyor hâlim.
Kalmadı mecalim, biçareyim.
Bîçarım,
Sensiz nâçârım.
Beni sende bitirecek bir Sığınağa muhtacım.

Âlem isyân içinde kavrulurken, ben huzûra vardım. Yandım da köz oldum, hârlandım, kül oldum.
Sana yöneldim, Sana vardım.
Bağışla Rabbim.
Bilirim kirlenmiş benliğim, Sana ruhumla geldim, Ruhuma dokunan niyazımla geldim.
Ümmetin en iyisi olmadığımı bilirim,
Lâkin en kötüsü de değilim, bağışla Rabbim.

Üşüyorum.
Kimse görmesin diye kirlenen ellerimi yüzüme kapattım. Kirlenen yüzümü kirli ellerimle kapadım,
Ellerimi sana açsam, kirli ellerimle, yüreğimi sana açsam...
Katına alır mısın yüreğimi, bu kirimle...

Rabbim!
Arındır beni.
Barındır beni,
Muhtâcım.
Ey yüce sığınağın Sahibi!
Sanadır Münâcâtım...

Ah Rabbim!
Bir barınaktır isteğim.
Vera’n ile süslenmiş bir Sığınak’tır senden tek dileğim...

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.