İçime doğduğun saatte uyandım.
Güneş henüz uyandırmamış,
Derin bir sessizlik hali içinde
Kendi sicimlerimizden gölgeler,
Ufukta görünen umutlarımız arasında
Işıklarımız aydınlatıyor yeryüzünü,
Her biri diğerine değmeden.
Yine de yetmiyor, aydınlatmaya.
İşte o karanlığın soğuğunda
Avuç içime konan ateş böceği gibi,
Yetmeyen bir ışıkla teselli oldum.
Bir karacanın ürkek varlığını hissederek,
Onu görmenin mümkün olduğu,
Ama peşinden gitmenin imkansız.
Bıraktım ateş böceğini
Avucuma konduğu gibi
Eninde sonunda olacaktı bu,
Başka yolu yok, yeterince beklersen
Göreceksin, yarım kalan her şey
Bir bütünün parçası aslında.
Kayıt Tarihi : 7.10.2021 07:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
