Bir Şeyler kaybolup Gidiyor

BİR ŞEYLER KAYBOLUP GİDİYOR

Her geçen dakika yaşantımızdan bir şeyler kaybolup gidiyor,
Her sonbaharda yapraklar yeşilden sarıya, kızıla boyanıyor…
Renkler artıp çoğalsa da bir hüzün süzülüyor bahçelerden,
Ağaçlar yaprak döküyor örneğin, derken dalları boş kalıyor,
Bir baharla başlayan şen günlerimiz koşar adım hazana ulaşıyor,
Geçen yıl bu aylarda annem vardı örneğin, şimdi yok…
Yitip gitti bütün yaşananlar, hatıralar eski bir film şeridi gibi yandı
Bu yıl her iki bayram sabahında da, ellerim boşluğa uzanıp kaldı,
Oysa geçen sene bayramda, annemle beraber arife gününe erişmiştik,
Babamın mezarını birlikte ziyarete gitmiştik, yazık ki şimdi o da yok,
Anneler gününde ben, gidip kimin ellerini, yüzünü öpeceğim.
Unutmak mümkün olmayacak ya, acısını yüreğime gömeceğim…

Her geçen dakika yaşantımızdan bir şeyler kaybolup gidiyor,
Geçen yıl anneler gününde, alıp da yüzünü avuçlarımın arasına,
Annemi bir çocuk gibi iki yanağından tutup doyasıya öpmüştüm…
Şimdi bir yalan sanki hiç yaşanmamış gibi geliyor geçen günler,
Duymak istediğim sesler yok, görmek istediğim yüzler yok…
Sahnelerde eski fonlar yok, yerine koyabileceğimiz dostlar yok,
Sahnemiz rüzgârda kalmış sanki bir sam yeli esiyor gibi ensemizden
Bizim oyunda aşina rol sahipleri birer birer düşüp gidiyor sahnemizden…
Yeni oyuncular gelip girse de hayatımıza yeniden, şimdi buruk sözlerimiz,
Tadı yok, ışıklar sönük, tulu bir perdenin ardında kalmış özlemlerimiz…
Hiç geri dönmeyecek sevgililerin yollarında kaldı umutsuz gözlerimiz…
Kim bilir annem gördü mü, arife günü mezarı başındayken yaşlı gözerimi,
Duydu mu? Seni çok özledim annem derken, boşlukta yankılanan sözlerimi
Farkında mıdır acaba şimdi, hayat denen bu sahnede hepten yalnız kaldığımı,
Gördü mü acaba kimsesiz kalmış bir çocuk gibi çaresiz ve sessizce ağladığımı,
Elimde olmadan, hüznümle seni üzdüysem eğer, bağışla beni annem…
Zekeriyya BİCAN