Bir Sevdaya Yolculuk.Şarkı Sözü.

HİKAYESİ: http://www.edebiyatdefteri.com/yazioku.asp? id=41572 BİR SEVDAYA YOLCULUK Sevdalar yaşanır umutsuzca Sevdalar yaşanır sımsıcak, yakarcasına Sevdalar yaşanır buz gibi soğuk mu sağuk Sevdalar yaşanır hayallerde, platonik Sevdalar yaşanır Ferhat şirin misali Kayalar parçalanır un ufak, kum gibi Bir sevdanın timsali… İşte bu hikâye; önceden tahmin bile edemediğim, aklımın ucundan bir nebze dahi olsa geçmeyen ve kader çizgimde önceden yazılmış, bir sevdanın kumu, hamuru olmak üzere; Erzurum İlinin, İspir ilçesine hareketimle başladı… Bu seyahat İspir’in kumu, çamuru, hamuru olmanın ilk başlangıcıydı. Durunuz durunuz, hemen; iyi ya, kum olmak kadar kolay bir şey mi var demeyiniz. Kum olmak o kadar da kolay mı? , bir kum tanesinin oluşabilmesi için bazı etkenler çerçevesinde bin yılın geçmesinin gerektiğini de bilmiyorsunuz sanırım. Kum olmak kolay mı o kadar, hele bir de İspir’e kum olmak, ispirin kumu olabilmek… İspir’in kumu olmak her babayiğit’in harcı değildir. İspir’e kısa süreli uğrayıp geçen, hatta birkaç sene bile ispir’de kalmış olanın dahi, İspir’in kumu olma hakkını kazandığını düşünmesi abes olur. İspir’in kumu olabilmek için İspir’i içinizde duymanız, yaşamanız, yaşatmanız gerekir. İspir’in dağlarını, vadilerini, derelerini, Çoruh nehrini, dükkânlarını, çarşısını, yolarını, bağlarını, bahçelerini, köylerini, kendisinin yemeye kıyamadığı şeyleri misafirlerine ikram eden misafirperver gariban köylülerini bağrınıza basmanız ve Fasulye’nin (Lobiya) , Patates’in (kartol) , Tavuk’un (Tayuk) , Aşağıda’nın (Aşahkta) , Geliyormusun-Gidiyormusun’un (Gelirsinse – Gidersinse) , Aha bu’nun (Em bu) , Sinirlendim’in (Hersim çıktı) , gibi mahalli deyişlerini ile çokça ispir li – Bayburtlu, İspirli ile şeytan hikayelerini bilmeniz ve bunun için de oranın aile çevresi içerisinde yer almanız gerekir. İspir’i sevmeniz gerekir beyler sevmeniz. Benim şiirimdeki duygular gibi taa yürekten.. İSPİR’e SEVDAM Bir sevda Türküsüdür benimki Bu sevda Sana Ve seninle İspir’e Sevdam. Seninle beraber Sevdam... Sana söylerken İspir’e İspir’e söylerken Sana sevdam. Bu bir sevda Türküsüdür Sevdam… ..... Sırakonakların, Devedağının, Sandıklının Buz gibi Suyuna Sevdam. Pazaryolu, Elmalı, Özbağ, Yeşilyurt’un Bağına bahçesine Yeşiline vurgunum Sevdam… ..... At koşturduğum Kırık, Çayırbaşı, Zeyrek, Değirmendere, Cibali, Mescitli’nin Çayırlarına vurgunum Sevdam. Büyükderenin serinliğine Bademlinin bademine Çamlıkayanın sessizliğine Üzümbağının ormanına Karakarmış, Karakale, Sarıçayır’ın Yamacına vurgunum Sevdam. İyidere, Maden Köprübaşı, Akgüney, Başçeşme, Peteli, Meydanlı, Halilpaşa’nın. T’nin Ü’nün R’nin K’nin Kır çiçeklerine vurgunum… ..... Gecenin sessizliğinde çağıldayan Şer Deresinin Sesine vurgunum. Bir de Sana vurgunum Sevdam… ..... Bir sana Bir İspir’e İnsanına vurgunum. Sevdam. Senin için Seninle beraber Sevdam… ..... Düz Köyün tepelerinden Çoruh’un Derinliklerine seslendim SEVDAAAM. Aksiseda geldi SEVDAAAM… ..... Bir Sevda Türküsüdür benimki Sana söylerken İspir’e İspir’e söylerken Sana Sevdam… ..... Seninle beraber Senin için İSPİR’e SEVDAM... .…. İşte İspir’in kumu olmak o kadar kolay değildir... Ben de 1973 yılında Çiçekdağı Ziraat Meslek Okulundan Ziraat teknisyeni olarak mezun olduğumda, yeşil İspir’e kum, İspir’in kumu olacağımı bilemezdim tabi, nerden bilebilirdim ki oranın harç’ı içerisinde yer alacağımı. Dolayısıyla oradaki tertemiz kalpli insanların yaşadığım hayat içerisinde bana katkılarının olacağını tabî ki bilemezdim. Ziraat Teknisyeni olarak ilk tayinim Kocaeli İlinin Gebze İlçesine bağlı Çayırova Ev Ekonomisi okuluna yapıldı. Oradaki bir yıllık görevim sonunda bu defa 1974 yılında tayinimin Erzurum İline yapılması beni çok üzmüştü. İçimden diyordum ki, batı dururken doğuya nasıl tayinim çıktı, ben oralarda nasıl yaparım. Şimdi mahvoldum diye kendi kendime kahrediyordum. Oraya gitmemek ve batıya tayinimin yapılmasını sağlamak hususundaki teşebbüslerimin de boşa çıkması, beni perişan etmişti. Babam bu durumumu görünce; -Oğlum her şeyde bir hayır vardır. Türkiye bizim her tarafına gideceğiz, dedi ve ben bir ramazan günü Erzurum’a hareket ettim. Erzurum’a vardığımda tayinimin İspir İlçesine yapıldığını öğrendim. İspir’e nasıl gidebileceğimi sordum. Pelit meydanından İspir arabasının kalktığını söylediler. Ben de Pelit meydanındaki İspir otobüs yazıhanesini buldum, ancak İspir’e otobüsün sabah gittiğini, bir gün sonra yeniden gideceğini, istersem yazıhanenin üzerindeki otelde kalabileceğimi, iftar’ı açtıktan sonra otel içerisindeki kahvehanede vakit geçirebileceğimi söylediler. Akşam iftarımı açtım ve otel kahvehanesine giderek boş bir masaya oturdum. Masama ağzı madeni bir kapla kapalı iki çay bardağı koydular. Yanına da madeni küçük bir şekerlik içinde, kırılmış sert şekerlerden koydular ki bu şekere mahalli olarak kırtlama şeker diyorlardı. Ben bu duruma şaşırdım çünkü çay istememiştim. Kendi kendime acaba dedim bu masaya herhalde iki kişi oturacak onlar bu çayları istemiş olabilirler diye epey bir düşünceye dalmışken garsonun; -İçsene çayını gardaş deyişiyle kendime geldim ve doğrusu bu ses beni bir anda düşüncelerimden sıyırdı, utandım, terledim ve hemen önümdeki şekerden üç adetini bardağımın içine atıverdim. Attım ama pişman oldum, çünkü ortada kaşık yoktu, o çayı şekeri karıştırmadan acı bir durumda içtim. Ancak diğer çay hala masada duruyordu ve bende o çayı içmeye başka biri gelecek zannediyordum. Garsonun ikinci kez sert sesiyle; -Diğerini de içsene gardaş dediğini işittim. Ancak bu sefer kaşık istemem lazımdı ve bende istedim. Garson sessizce gitti ve epey bir zaman sonra; -Kaşık ne oldu acaba diye garsona bağırdım. Ve kaşık gelmişti ancak çay buz gibiydi. Onu da içtim. O zamanlarda bana bayağı pahalı gelebilecek çay parası ödediğimi hatırlıyorum. O ana kadar kırtlama çay içmemiştim. İşte bu İspir’e gidişimin ilk öğrettiği şeydi... Bir gün sonra, sabah otobüse bindiğimde aşağıdan muavin; -Tamaam gidelim diye bağırıyordu. Şoför, muavine; -Haydi atla dedi. Bu kişi, sonraları daha da tanıma imkânını kavuştuğum ve beni de çok sevmiş olan Hacı Maksut amcaydı… Ben çok heyecanlıydım. Acaba gittiğim yer nasıldı.? İnsanların davranışı, doğduğuyum yerdeki insanların davranışı gibimiydi.? , Erzurum’a yakın bir mesafede miydi..? , Bana çabucak varırsınız denmişti. Acaba bir saatlik bir mesafe olabilir mi? diye düşünürken otobüs Ilıca İlçesini geçmiş Yoncalık köyü yoluna girmişti. İki dağ arasından stabilize bir yolda ilerliyordu. Yanımda oturan amca; -İşte dedi bu sağımızda akan suda alabalık olur tor atıp yakalarlar, her derde devadır dedi. O anda benim aklım başka yerdeydi hemen sordum; -Amca İspir’e daha çok var mı, dedim. -İki üç saatte varırız dedi. Kıvrım kıvrım, dolambaçlı stabilize yollarda ilerleyen otobüsümüz Şaban köprü köyüne geldiğinde ben bitkindim. Çünkü o yollarda otobüs çok ağır gidiyor ve bir türlü İspir’e ulaşamıyorduk. Canım sıkıldı ve -şimdi de mola verdi diye kendi kendime konuştum... Ancak mola yerindeki küçücük kır lokantasında, tereyağı ile yapılmış kuru fasulyenin tadına doyamadım, hala damaklarımda hissediyorum... Şaban köprüden hareket ettiğimizde, yaklaşık bir saat sonra İspir’deyiz artık diye içimi heyecan kapladı... Gölyurt tepesine çıktığımızda rakım: 2380 metre yazılı levhayı fark ettim. Ne kadar yükseklerdeyiz derken, derin bir vadinin taa tepesinde olduğumuzu gördüm. İçim ürperdi. Ufka doğru baktığımda ise heybetli Doğu Karadeniz sıralı dağlarının uzantılarını gördüm... Otobüsün inişe geçişiyle Hacı Maksut amcanın arada bir frene basmasıyla tıs, tıs eden otobüs zaten kaygan ve hafif karlı nemli bir zeminde iniş aşağı ilerlerken korkularım daha da arttı. Otobüs kayacak, sol taraftaki derin vadinin taa dibine yuvarlanacakmışız gibi geldi bana -Allahım dedim ne biçim bir yere geldim. Kalbim çarpmaya başladı, gözlerim faltaşı gibi açıldı, sol tarafımızdaki derin vadiye ve önümüzdeki dik inişe bakmamaya gayret ederek gözlerimi yumdum... Bir anda; -İnecekler çabuk olsuun diye bağıran, Hacı Maksut amcanın sesini duydum ve gözlerimi açtığımda Akbulut köyünde olduğumuzu anladım. Akbulut köyünden hareketimizle beraber virajlı yollarda ilerleyen otobüsümüz sonunda, hırçın bir ırmağın aktığı vadi tabanında durdu. Burası Maden Köprübaşı köyü idi. Sordum; -Bu ırmak nedir. -Çoruh dediler… Çoruh hırçındı, Çoruh toprak akıyordu, -Çoruha düşen kurtulamaz diye içimden geçirdim… Maden Köprübaşı köyü, yılarlar sonra, şimdilerde, Belde Belediyesi statüsünde bir yerleşim yeri haline dönüştürüldü, hırçın akan Çoruh nehrinin kıyısında güzel bir belde, yemyeşil… MADEN KÖPRÜBAŞI (İspir) Şimdi açmıştır çiçekleri, Menekşe, menekşe. Pür neşe Bir yer var ki orada Vatanımdan bir köşe… Gidip görülesi yer. Her gün, Rüyalarında görürler Özlemini çekenler. Sorduğun zaman sevdalılarına Orası Maden Köprübaşı derler… ..... Bronzlaşmış dağları Nakış, nakıştır toprakları Demir rengi yamaçları Maden Köprübaşı’na vermiştir adını. Orada tanırsınız ilk; Dut, elma, ceviz bahçelerini Can üstüne can almış Hırçın ÇORUH nehrini. Bağlar serpilmiş etrafınca, Kütüklerinde üzümleri Salkım salkım. Ne güzeldir incecik pestilleri. Eey güzel insan Köyünü; Sen de Özlüyorsun değil mi..? ..... Rengârenk bahçeler arasında Evleri. Köprü yanında Sıra sıra dükkânlar. Güzel bir kahvehanesi… İnsanın içini kaplar Bir hüzün Bir sevda hikâyesi… ..... Yolculuğunuz boyunca Maden Köprübaşında Beş dakikalık bir mola Haa Yolculardan, Bahçelerini kolla… ….. Oraların dağlarında; Demir, bakır, kalay Maden Köprübaşı’na geldiğin zaman Yeşil İspir’e geldim say… ..... Güzel ağaçlar, En güzel çiçeklerini Orada açarlar. Keskin kokulu kır çiçekleri Oradadırlar. Yeşilliklerinde, Kekik dallarına konmuş Rengârenk Kelebekler uçuşurlar. Oralarda, Bambaşkadır baharlar. ..... Şimdi açmıştır çiçekleri Menekşe, menekşe Nazlı gelin duvağı gibi Pür neşe… .…. Otobüsümüz Maden Köprübaşı köyünden hareket ettiğinde, nihayet -İspir’e yarım saat kaldı dediler. Kalbim yine hızlandı. Bu defa da heyecanlıydım… İspir’e vardığımızda; girişinde bir kaya üzerinde kale duvar kalıntıları ile cami benzeri bir yapı ve çevresinde dizilmiş çinko çatılı evlerin altından giden yoldan ilerleyen otobüsümüz İspir’in içindeki şer deresinin kenarında bulunan Sofunun kahvesinin karşısında durdu ve bizi indirdi. Akşam karanlığı çökmek üzereydi. -Nerede kalabilirim diye otobüsten inenlere sordum -Şu kahvenin üzerindeki otelde kalabilirsin dediler… O zamanlar sofunun kahvesinin üzeri oteldi, ben de oraya yerleştim. Dışarı soğuktu, soba da yanmıyordu, o gece otelde epey üşüdüğümü hatırlıyorum. Sabah başka otel var mı? diye araştırmaya çıktım. Hükümet caddesinin yokuşunda Ari Oteli yazan levhayı gördüm ve oraya yerleştim... Yıllar sonra, tozlu yol eylediğim İspir’e kum olmanın ve bir sevdanın başlangıcıydı bu, tıpkı şiirimdeki gibi... KUM OLMAK DERKEN Kaya mı olduk Ne Kum olmak derken Gönülden Şeceremiz mi kayboluyor Yoksa Bir sevda yüzünden... ..... İspir mi beni Ben mi İspir’i sevdim..? İnsanları mı beni Ben mi insanlarını sevdim..? Bilinmez. Böylece Gönülden Kaya mı olduk Ne Kum olmak derken... ..... İspir’i Tozlu yol eyledik Bir SEVDA yüzünden... ….. Ari oteli benim evim, altındaki lokanta da mutfağım olmuştu. Günlerimi, aylarımı rahmetli Rasim ÇOLAK ağabeyimin bu oteli ve lokantasında geçiriyordum artık. Oğulları Abbas, Necati, Necdet de benim ilk arkadaşlarımdı. Saygılı, temiz. Dini bayramlarda bana evlerinde yemek yediriyorlar bazen da yemeği otele getiriyorlardı… Zaman hızla ilerlerken ben de İspiri ve Köylerini yavaş yavaş tanımaya başladım. İlçe merkezinde ve köylerindeki bulunan ve M.Ö. Huriler, Urartular, Sakalar (İskitler) , Medler, Persler ve M.S. Romalılar, Bizanslılar, Sasaniler, Emeviler, Abbasiler, Selçuklular, Saltuklular, Moğollar, İlhanlılar, Timurlular, Karakoyunlular, Akkoyunlular, Atabeyler ve Yavuz Sultan Selim Handan kalan zengin tarihi kalıntıları ile ispiri çevreleyen Kaçkar mesçit dağı, Sandık dağı, bozan ve deve dağları ve Çoruh Nehri ispir’e sevgimi bir kat daha artırmaya başlamıştı.. İspir’e ve köylerine karşı mesleğimin gereklerini zevkle yerine getirmek için tüm var gücümle çalışıyordum. Hatırladığım kadarıyla mezralarıyla birlikte o yıllarda İspir’in 168 köyünü tarayarak zirai yayım yapıp o gariban köylülerine tarım tekniklerini öğretmeye çalışıyordum. Bir gün tarımla ilgili bir konu için Üzümbağı köyüne gitmem gerekiyordu. Ancak bu köye ilk gidişimdi ve köyün yolunun da olmadığını, tepelerden aşarak keçi yollarından gidebileceğimi ve Çamlıkaya Nahiyesine kadar arabayla gidip ondan sonra tepeleri tırmanarak Üzümbağına gidebileceğimi söylediler. Yalnız bu gidişime köylüler refakat edecekti. Bunun için Üzümbağı köyünden gelen bir kişi ile arabaya bindik ve Çamlıkaya nahiyesine doğru Çoruh nehrini takip eden derin vadi içerisinde, bir anda yol bitmişçesine dik ve keskin virajlı zeminden yol alırken, üzgün görünümlü gelin kayasını geçtikten sonra, Yeşilyurt ve Aksu köylerinin Çoruh nehri boyunca uzanan dik yamaçları ve tepelerinde yaban keçilerinin haşmetli duruşlarını ve derin vadiye yansıyan sesleriyle arada bir (pıır) diye ses çıkartarak uçuşan keklik sürüleri arasında Çamlıkaya Nahiyesinin alt taraflarında hırçın bir ses çıkartarak akan ve bir an önce denize kavuşmak için çırpınan Çoruh Nehrine, eteğinden yol vermiş yüksek bir tepenin yanında arabamızdan indik. Orada bizi katırıyla bekleyen bir köylü daha vardı. Beni katıra bindirdiler ve ben katır sırtında onlar yaya olarak Çoruh nehri yamaçlarından incecik bir keçi yolundan tepeye ilerlerken, katırın ayağının kaymasıyla düştüğümü ve beni Çoruh’un hırçın akan ve cana doymayan suyuna karışıp gitmemi Allah’ın izniyle oradaki küçücük bir ağaççığın önlediğini unutmam mümkün mü..? Çoruh Nehri vadisinin hüzünlü öyküsünü anlatmak üzere yolculuk serüvenimi birazcık erteleyip ondan sonra devam edelim… Bu vadiyi anlatmaya sözler kifayetsiz kalır. Oraları görüp yaşamak gerekir. Vadide İspir İlçesine bağlı dokuz adet köy bulunmaktadır. Bu köylerin sınırları içerisinde bulunan ve Doğu Karadeniz Dağlarının tepesindeki Dünyaca meşhur ve bir doğa harikası olan Yedi göller bulunmaktadır. Ayrıca bu Çoruh vadisinde uluslar arası Rafting yarışmaları yapılır ve vadide ki Doğal Hayat korunurdu. Şimdilerde ise vadinin dokusu demir canavarlarca tırmalanmış, tahrip edilmiş ve bozulmuş, Hidro elektrik santralleri kurularak elektrik üretilmek üzere baraj suları altında bırakılıp köyleriyle beraber yutulmuştur. İşte böyle bir katliamın sonucunda: oralardan göç ettirilen insanların, evleri, bağları bahçeleri, hatıraları, tarihleri, sevgililerine şiir okudukları gül bahçeleri yok edilerek, geri dönüşü olmayan tarihin derinlikleri içerisinde sulara gömülüp gitmiştir… Evliya Çelebinin, seyahatnamesine giren o Çoruh vadisinin güzellikleri Tarihi eser kalıntıları (kaleler, köprüler, camiiler,ve diğer tarihi kalıntılar) seyahatname yapraklarında yaşamaktadır artık… Orada doğup büyümüş dedelerinin, torunlarına anlatabilecekleri; yaşanmış fakat şu an hayali olan bir yaşantı kalmıştır. Ne yazık, İnsanın doğup büyüdüğü ve hatıralarının yaşadığı toprakların sular altında kaybolması ne acı bir şey… Onların artık, oradaki köylerini, binyıllar süregelen hatıralarını şiirler anlatmaktadır. Aksu köyü vadisinde yaşanan Çevre katliamına karşı oraları 35 yıl öncesinden gayet iyi tanıyan bir Yozgatlı olarak benim, yüreğimde, sol böğrümde dinmeyen bir acı ve katledilen Dünya harikası ve bir doğa’nın, ruhuma yansımasının burukluğu ile yazdığım bir şiirimi onlara ithaf ediyorum. AKSU KÖYÜ ÖYKÜSÜ (İspir) Bir torun Bir dede El ele Güneşin doğduğu tepelerde… Torun Heyecanla soruyor Hani bizim köyümüz Hani nerede Göster, göster artık sende… Dede Gözleri buğulu, hüzünlü Şöyle bir iç çekiyor Uzun yılar ötesinde kalan Anılarına gidiyor Yüreğinde buruk bir acı Sol böğründe bir sancı Boğazında düğüm düğüm hıçkırık Gözleri ağlamaklı Öylece kalıyor Sonra Demir canavarlarca Karnı deşilmiş Yüzü Çizgi çizgi bozulmuş Çocukluğundaki Köyünün yamaçlarını hatırlıyor O an O günleri yaşıyor. Dedenin çehresinde Köyünün yamaçları gibi Sıra sıra Derin çizgileri Daha da derinleşiyor Parmağı ile Karşı tepeleri göterip Eyy torunum diyor Biliyormusun Köyümüz işte oradaydı Suların yuttuğu yerde… Orada, Benek benek Pullu alabalıklar vardı Tüyleri nokta nokta dokulu vaşaklar yaşardı. Suyu buz gibi soğuk, Akan dereleri Arada sırada taşardı. Ahşap cumbalı Çinko çatılı evlerinde Bazen Yangınlar çıkardı Hurra Köylü hep orada Yangını söndürmek için Kovalarla Acelece Sular taşınırdı. Senin yaşındaki çocuklar Korkudan Oraya buraya kaçışırdı… Kışları Bir gürültüyle Tepelerden çığ yürür Evleri önünde taşırdı Olsun Biz yine de mutluyduk Bu mutluluğumuzu gören Herkes şaşardı… Sabahları Tepelerde Çengel boynuzlu dağ keçisinin Haşmetli duruşlarıyla Acı acı çıkardığı Çoruh’un derin vadisinde yankılanan Sesleriyle uyanırdık… Boz ayıların Arı kovanlarımızı Çalıp ormana kaçarken Yamaçlardan nasıl yuvarlandığını görür Kahkahalarımızı tutamazdık… Çaşur toplamaya giderken Gaak gaak gubalak Ötüşleri arasında Pıır diye uçuşan Kınalı kekliklerin çıkardığı Akustik sesleriyle Yaban hayatını yaşar Vahşi hayatla çoşardık… Bazen Aksu çayı kenarında oturur Su samurlarının Telaşlı halleriyle Yuvalarını örüşlerine bakardık… Derken Çalılar arasından Homurtularını duyduğumuz Domuzların korkusundan Arkaya bakmadan kaçardık… Çeşit çeşit Çiçekler cümbüşünde uçuşan Çeşit çeşit kelebeklerin Kanatlarına vuran Güneş ışıklarının Yansımaları kamaştırırdı gözlerimizi… Dut ağaçlarından Yapraklar koparır İpek böceklerine götürürdük Çıtır çıtır yesinler İpekten dokudukları Kar beyazı iplikleri Metrelerce örsünler diye… İspirden Yusufeli’ne doğru Bir hışımla akardı Adım başı asma köprülü Hırçın Çoruhu… Aksu köyünün Tüm meyve Sebzeleri bulunurdu çevresinde Bahçelerde Gizlice buluşurdu sevdalılar Masumca eleri ellerinde. Yeminler ederlerdi Birbirleriyle evleneceklerine Kalpleri Duracak gibi hızla çarpardı Birileri görecek diye… Arada sırada Çoruh’un azgın akan suyunda Raftingciler geçerdi Sağa sola savrulan botları Kürekleriyle… Eyy torunum Bir gün Demirden Azrailler çıkageldi ansızın Çoruh’un özgürlüğüne Kademe kademe prangalar vurdu Acıması yoktu vicdansızın… Em taa şurada Gelin kayası vardı Üzgün mü üzgün Sesi de çıkmazdı Çünkü Sevmediği birine verilmiş O da yolda giderken Allaha yalvarmış Beni taş eyle yarab demişti Anında Taş kesilmişti Onu da çoktan kaybettik Başımız sağ olsun O da sulara gömüldü Aşkına kavuşmak üzere Kendi sessizliğinde Sessizce öldü… Ya Köyümüz, tarihimiz, yaban hayatımız Tarlamız, ormanımız, bahçemiz, ağacımız Kültürümüz, çiçeklerimiz, kelebeklerimiz Yavuklumuzla gizlice buluştuğumuz Yerler Onlar nerede Ne oldu Tarihin derinliği gibi Derin sularda boğuldu… Göç ettik göç Oraya buraya Bizim yerimiz yurdumuz Kalmamıştı artık buralarda Veda etti herkes Nazlı gelin Aksuya… Eyy torunum Aksu köyü Anlatılmaz yaşanır. Bunları Başkaları bilmez Bu köyden çıktı Dünyanın en iyi fırıncıları. Ömür tazelerdi Yedi gölleri yaylaları Görüyorsun ya Güya Kamu yararı Kurmuşlar barajları Hidro elektirik santralleri Katletmişler buraları… Otuz yedi Baraj ve santral Yetmiyormuş gibi Aksu köyümü de koydular Sıradan dördüncüleri… Kime gittikse torumun Olmadı. Bakmadı yüzümüze Bakanları Başbakanları Cumhurbaşkanları. Durduramadık bu katliamları… Daha ne diyebilirdi ki dede Üzgündü Gözlerinde yaş Torununun elinden tuttu Torunu görememişti köyünü Onunda gözleri buğulu Arkalarına bir daha dönüp bakmadan Dede torun Anıları geride bırakıp Yürüdü yürüdü… Tarihin derinliklerine terk ettiler Benekli Alabalığı, vahşi Kediyi Ne güzel de anlattın Erdal Sözde koruma altına alınmış Bu kanyonu Bu vadiyi ….. Yolculuğumuza devam edelim artık… Çoruh Nehrine düşmeden kurtuluşumun arasından bir buçuk saat geçmişti ki Hoducör çayına geldik dediler ve yanımda giden o iki köylünün, katır sırtında bu çayı geçemeyeceğimi ancak inerek geçmemiz gerektiğini söylemeleri üzerine bende katırdan indim. Çayı geçmek için pantolonumu dizime kadar kıvırdım ancak köylüler; - Begk bu su çok soğuk, biz seni sırtımızda geçireceğiz. Dediler. Ben ne kadar itiraz ettimse de, beni sırtına alıp karşıya geçirdiler. O an çok duygulandım ve dedim ki beni niye sırtınızda geçirdiniz. - Begk dediler bu su çok soğuk, siz begksiniz biz alışkınız. Gerçekten o an ayağımı birazcık suya değdirdim ancak ayağımı bıçak kesmiş gibi oldu... Çay kenarında bu tertemiz kalpli insanlarla İspir’den aldığım zeytinle karnımızı doyururken o ana kadar ki bana karşı iyi niyetli davranış ve duygularını düşünüyordum… Yeniden yola koyulurken; -Artık bu katıra biriniz binin, yoruldunuz dedim. -Olur mu Begk öyle şey, Begkler yaya gider mi, bize hakaret olur dediler. O an içim biraz daha ezildi, onların bu davranışları yanında ezilmiş küçücük bir insan gibi kaldım. Böyle saf tertemiz duygulara sahip, şeytani duyguların uğramadığı bu köylüler davranışlarıyla, beni duygu seline sevk ederek gözümden Çoruh Nehrinin suyundan daha fazla su çıkarttılar gibi geldi bana. Üzümbağı köyüne kadar İspir’den itibaren sekiz saat geçmişti ve beni bu köylüler katır üstünde her tarafımı sulu yaralar kaplasa da rahatsız olsam da, -Begk yürümez diyerek katır sırtında taşıtmışlar indirtmemişler ve kendileri de yaya gelmişlerdi. Yolculuk ederken de beni büyük bir insan, sanki devletin gücü zannetmişler ve -Begk bu yolumuzu yapın, görüyorsunuz köyümüze nasıl gidiyoruz diyorlardı…. Beni bu köye götüren ve isimlerini hatırlayamadığım ancak hoduçör çayı kenarında resimlerini çektiğim o iki köylünün saf, tertemiz davranış ve duygularını unutamadım. İşte İspir böyledir dağı taşı köyleri ve köylüleri böyledir… İspir’in insanlarını daha iyi anlayabilmek için şu da aktarmadan geçemeyeceğim... Çalıştığım dairenin beton zeminini muşamba döşeme ile yeni kaplamıştık ki, bir gün bu dairemize, başında yün bir terlik olan, şu an ismini hatırlayamadığım ihtiyar bir amca geldi. Muşamba; dairemiz görevlisi olan ve aynı zamanda idari görevleri de üstlenmiş bulunan Nizamettin GÜL ağabeyimiz tarafından paspas edilmiş tertemiz bir vaziyette idi, yaşlı amca kapıdan girerken kafasındaki yün terliğini çıkartıp eline aldı, çamurlu ayakkabısını çıkardı kapının önüne koydu ve içeri girdi. Hemen müdahale ettim. -Amca dedim ayakkabını niçin çıkardın? o ispir şivesiyle; -Em bunun için oğul diye muşamba döşemesi gösterdi ve devam etti ayakkabım çamur oğul, buraya ayakkabıyla giriliyor mu ki dediği an yine sulu gözlü Erdal’ın gözyaşları gecenin sessizliğinde çağıldayan şer deresinin suyuna karışmış, Çoruh’un coşkun suyunu artırmak üzere yol alıyordu. -Ayakkabını giy hele otur şuraya amca dedim. Bu muşamba devletin muşambası, sen de bu devletin insanısın, ayakkabımdaki bu çamurlar da şehitlerin kanlarıyla sulanmış bu vatanın toprağı, gel amca gel otur hele… Bana daha önce, İspir’in insanının devletten talebi olmaz, gözü tok, gönlü tok, o çilekeş hayatları içerisinde kendi yağı ile kendisini kavurmasını bilir ve devletini de canı gibi savunur, devlet kurumlarıyla tezatı derdi yoktur denmişti. Bu olaya şahit olunca demek ki doğruymuş diye içimden geçirdim… İspir’i, insanlarını, köylerini, dağlarını, ormanlarını, derelerini, bahçelerini, yürekten sevmeye başladım. Mademki bu kadar çok seviyordum, sel olup, bu kadar seneden sonra başka bir yere çekip gidemezdim artık. Ben de İspir’in kumu olmalıydım böylece kum olmak üzere oranın aile çevresi içerisinde yer almaya oradan evlenmeye karar verdim… O zamanlar İspir’in gece saat 23’e kadar yanan bazen hiç yanmayıp, İspir’i zifiri bir karanlığa boğan bazen de, iki de bir kesilip yanan lokal elektrik santrali gibi PTT’nin de kullandığı manuel telefonla zor güç babama haber gönderdim. Ve bir ay sonra babamdan bir mektup geldi. Babam; -Madem oradan evlenmeye karar verdin oğlum hayırlısı olsun hemen durumumu düzeltir düzeltmez gelip elbet başgöz ederim diyordu. Ancak aradan iki ay, üç ay geçti babam gelmiyordu ve ben de artık babama küsmüştüm. Ne mektup gönderiyordum, ne de telefon ediyordum. Fakat babamdan 29.01.1976 tarihli ikinci bir mektup daha geldi. –Oğlum maddi açıdan durumumu düzeltemedim kusuruma bakma, ama senden de hiç haber alamıyorum diyor ve mektubunun satırları arasına şairliğini konuşturarak şu mısraları sıralıyordu. Küskünsen barışak Kısmet etsin buluşak Baba evlat sarışak Doyuncaya konuşak… Babam aylar sonra annemle beraber kara Trene binerek, üç gün üç gece yolculukları sonucunda ancak İspir’e kız istemeğe gelebilmişlerdi. Bense İspir’e kum olmak üzere havalarda uçuyordum… Kız ailesine ne kadar dünür gidildi kız istendi ise de, kız evinden bir türlü (he) tamam, olur denmiyordu. Sebepleri vardı tabi ben yabancıydım bir kere, memleketimi ve ailemi tanımıyorlardı, o zamana kadar yabancıya çok az belki de hiç kız verilmemişti bilemiyorum. Bunun haricinde planlı giden düzenleri zannederim bizim kız istememiz yüzünden birden bire bozuluyordu. Ve bu sebeple ki haklı olarak (tamam iş oldu) denemiyordu. Babamın çok sıkıntılı ve huzursuz olduğunu görüyordum. Ben de üzülüyordum… - Eee İspir’e kum, İspir’in kumu olmak o kadar kolay mı burası Yozgat mı babacığım… Babam bu sıkıntılı günlerde İspir’de oturduğum evin camının önüne oturmuş not defterine bir şeyler karalıyordu -Baba herhalde yine şiir döktürüyorsun dedim. –Hıı, öyle oğlum dedi. Ancak yıllar sonra bu durumu unuttuğum ve Rahmetli babam şair Fazlı Yılmaz’ın şiirlerini yayına hazırlamaya başladığım günlerde, Yozgat’ta bulunan kardeşim Osman’ın -Abi babamın sana ve İspir’e yazmış olduğu bir şiir de bende var şimdiye kadar üzülürsün diye sana demedim deyip şiiri vermesiyle kız isteme ve dünürlük zamanımızda, İspir’deki oturduğum evin camı önünde yazdığı şiiri hatırlayıverdim. Babam o günlerdeki sıkıntılarını demek ki bu şiire dökmüş ve İspir’i, beni istediğim kızı ve dünürlüğe gittiğimiz aileyi şiiri ile birazcık inceden taşlamış ve sonunda da (Yazmaya doyamaz şu senin baban) diyerek bu satırla benim gönlümü almıştı. O, İspir’e kum olmayı kolay zannediyordu. Teşekkürler babacığım, beni İspir’e kum ettin. Buraya gelirken (Elbet bir hayır vardır) oğlum diyordun demek ki hayırlısı böyleymiş… İSPİR’in DAĞLARI İspirin dağları yüceden yüce İspiri aradım üç gün üç gece İspir gibi yerler var nice nice Attı diyar diyar kısmet bizleri. Dağı boran kış görünür bizlere Çok çırpındım çıkamadım düzlere Yatıramam Şevki beyi sözlere Attı diyar diyar kısmet bizleri. Rüyalarda görsem istemez idim Bir borazan olsam seslenmez idim Sevgisin sinemde beslemez idim Attı kısmet bizi ilden illere. Aman efendim Şevki beyim aman İlahi ERDAL’ım şen olsun yuvan Yazmağa doyamaz şu senin baban Attı diyar diyar illere bizi. 07.10.1977 -İspir- Fazlı YILMAZ İşte İspir böyledir kum’u olmak zordur Rahmetli Babam zor. Seni çok ama çok özlüyorum. Mekânın Cennet olsun. Rahat uyu… İLK VE SON AŞKIMIN ŞEHRİNDEYİM Yıllar sonra: İlk ve son aşkımın şehrindeyim… Biliyormusun.? Buralara bahar geldi. Çiçeklendi ağaçlar birer birer Beyaz, pembe, sapsarı… Kuşlar neşeli mi neşeli Rengârenk kelebekler Kırlarda dans ediyor. Güneş bir başka gülümsüyor… Sorma beni Buğulanmış gözlerim Yüzümde yılların sevda çizgileri İçimde mahzun bir burukluk Buralardayım. Gönlümü bıraktığım şehrinde Kalbimin ilk hızlandığı Nefesimin kesildiği yerde. Sen yoksun… ……………. Daha dün gibi Ne çabuk geçti zaman Hâlâ, aynı tutkulu aşk, aynı heyecan Yıllar ötesinden kalbimde kalan. İlk ve son aşkımın şehrindeyim. Sana ağlıyorum sevdiceğim, hem de çok Başaramadım Her şey için, çok üzgünüm, çook. Erdal YILMAZ 21 Nisan 2011 - İspir SEVDA YOLCUSU Sevdalar yaşanır yakarcasına Sevdalar yaşanır coşarcasına Bende seni sevdim taşarcasına Alda git kalbimi, hatıram olsun sana Beni anla ne olur, ben bu gün çocuksuyum Gözlerinden yaş akan, bir sevda yolcusuyum Pembe düşlerimde kırık hayalsin Güldesin, daldasın yıldızlardasın Rüzgârlar savursun sensiz olayım Gölgemi peşine takıp salayım Öylece arkandan bakım kalayım Alda git kalbimi, hatıram olsun sana Beni anla ne olur, ben bu gün çocuksuyum Gözlerimde damlalar bir sevda yolcusuyum Erdal YILMAZ