Bir Sevdanın Dipnotları I

Böyle başlamamıştı
Çiçeklerle süslenirken yaşam
Uçurumları hep biz yarattık
Eksilterek yaşadığımızdan
Yoksa yırtılmazdı böyle
Son sayfası bu defterin
Her yaprağı ayrı bir hüzün
Olmazdı belki de
Şimdi kaçıncı sayfa bu tutuşan
Ve bozulan kaçıncı yemin
Oysa ta Leyla’dan beri
Hipokrat yemini kadar
Eskidir sevdaların ateşi

Her sevda bir ayrılık şarkısına
Dönüşmüş belki ama
Onlar hep direnebilmişler
Bizse yıkılıyoruz her rüzgarda
Daha biraz olsun parlayamadan
Sönüyor yıldızlarımız
Umutlarsa idama gidiyor
Gökyüzünün maviliğinde

Bundandır her idam sonrası
Gökyüzünün bulutlanması
Denizlerin ansızın susuvermesi
Ve Neron’un pişman ruhunun
Ağlayarak dayanması kapıya
Çıkartmak için günahını
Gün batımında taze bir akşamdır
Oysa sevgili Roma
Kurulmuştur yeni baştan
Affetmeyi çoktan unutmuştur

Şimdi suskun denizlerde
Martılar çığlık çığlığa
Sokaklar diz boyu kar
Bense yürümekten yorgunum
Bilmem hangi uzak şehir bu
Herkes yabancı ve umarsız
Dostluklarda mı öldü yoksa
Kaybolmakta sevdiğim insanlar

Nerede saklı kaldı su
Alevler içinde çaresiz
Yanarken ellerim
Dudaklarımda sözcükler
Kenetlenmişken usulca
Hani neredesin Freud
Psikanaliz deva olmuyor
Asıl ayrılığın psikolojisini
Bulmalıymışsın sen
O zaman gözlerimizde
Esmeyebilirdi alize rüzgarları
Delice sevmeyi öğrenirdik
Sakınırdık yangınlardan
Ya da en azından
Katmış olsaydın sözlüğüne
‘’Ona haksızlık ediyorum’’ deyimini
Bir sevdayı kurtarabilirdin
Bulamasan da dert etme
Zamanla bulunacak elbet
Yenilirken yenmeyi de öğreneceğiz

Hala bir başıma yürümekteyim
Söndürmekten yoksun
Umutsuz yağıyor yağmurlar
Eritemiyor yalnızlığımı
Ne yapsak da olmuyor
Güneş bile söndükten sonra
Bakışlarımız nasıl soğumasın
Yine de eğik değil başımız
Son savaşçıları gibi
En kanlı meydanların
İnatla yaşıyoruz işte
Gün be gün biraz daha
Parçalanmış gibi dursak da

Ve her sabah yüreğimizde
Yeniden filizlenecek
Çiçekleri umudun
15.12.1992