Bir Sevda Masalı Şiiri - Oya Erzurumlu

Toprak bir yol da yürüyorum, yanımda bana eşlik eden gölgem. Ayaklarımın ezdiği, minik taş ve toprağın ince çıtırtılı sesi, etrafın ölüm sessizliği içinde, kulaklarıma doluyor. Hava soğuk, griye dönmüş, yapraklarını dökmüş çırılçıplak ağaçların arasında yürüyorum. Sırtımda bir çanta yavaşça yol alıyorum. Aklıma geliyor birden eski kalabalıklar, o zamanlar keyifliydi dolu dolu kahkahalar sarardı her yeri. Sonra birden büyüdüm, yaşadığım onca şeyin ağırlığı çöktü yüreğime. Sahteleşti bütün cümleler, sevgiler, ilgiler benim olduğunu zannetiğim hiç bir şeyin, benim olmadığını anladığım da acıdı en çok yüreğim. Uzaklaştım önce kimseye hissettirmeden, sonra yavaş yavaş elimi eteğimi çektim herkesten, her şeyden koca bir yük oldum kendi içimde. Yalnızlığı sevdim sonra, en çok da yalnızlığı. Sonra bir gölgem olduğunu farkettim. Baktım ki bir tek o varmış yanımda, adım adım takipte beni, sonra gölgeme dönüp gülümsedim, artık biz olmanın sırası gelmişti ikimiz de anladık. Biz oldukça birbirimizi fark ettik, fark ettikçe içimize dolduk. Birimiz toprak olduk, birimiz kökü en kuvvetli ağaç. Toprak kuruydu, ağaç yapraksız. Biri yağmuru bekliyordu, diğeri yeniden yapraklarına kavuşmayı. Yağmur yağdı ikimizin de umudunu yitirdiği bir anda. Yağan yağmur toprağı ıslattı, ıslanan toprak, neredeyse kurumuş ağacın köklerini beslemeye başladı. Yavaş yavaş yeşillenecekti ağaç, yeşerdikçe toprakla bütün olacağı günün gelmesini bekliyordu. Gölgem ve ben birimiz topraktık birimiz köklü bir ağaç, ağaç topraksız toprak ağaçsız olmaz ya işte, bu da başka bir sevda masalı güzel yazılmayı ve mutlu bir sonu hakeden....
~oya erzurumlu~