Bu Bir Sevda Masalı

Bu bir sevda masalı,
Yüreğin en derin köşesine
kazınan,
Bir zamanlar rüzgârla
fısıldanan,
Gözlerindeki ışıkta
yankılanan,
Sessiz bir aşk
türküsüydü belki,
Ama her notası
ebediyete dokunurdu.

Gökyüzü şahit oldu
o aşka,
Ay geceler boyu
gömdü sırlarını,
Yıldızlar dile geldi,
Her geceye
bir umut serpildi,
Kelimeler yetmedi,
anlatılamadı,
Sadece iki kalp arasında
gizlice yaşandı.

Bir bahar sabahıydı
belki,
Bir gonca güldü masalın
başında,
Yağmurlar yıkadı
toprakları,
Ve sevdanın her damlasında
açtı umut,
Bir masal gibi yaşandı
her an,
Kimi zaman hüzün,
kimi zaman
mutluluk dolu.

Bir masal diyorum ama,
Ne sonu var
bu hikâyenin,
Ne de başı unutulacak,
Çünkü sevda,
her mevsimde yeşeren,
Her fırtınada
kök salan,
Bir sonsuz
masal gibiydi.

Bir bakışla başladı
belki her şey,
Gözlerinde buldu
yollarını kalpler,
Sonsuz bir denizde
yelken açtı,
Hangi limana yanaşacağı
bilinmezdi,
Ama her rüzgârda
bir başka umut,
Her dalgada
bir başka düş vardı.

Alev alev
yanar mıydı kalp?
Evet, işte öyle yandı
onlarınki,
Her mevsim, her gün, her an,
Bir masalın
her satırında,
Sevda büyüdü,
serpildi,
dallandı,
Ve o dallar altında
saklandı
her dilek.

Bu bir sevda masalıydı işte,
Ne unutan oldu
ne de unutanı,
Gönüllerde açtı
her yaprak,
Ve her aşk gibi
ebediyete aktı,
İki kalbin
sessizce yazdığı,
O masal
hep yaşanacak.

Sonra,
bir sonbahar akşamı,
Yapraklar döküldü
nazlı nazlı,
Ama sevda bir ağaç gibi
kök saldı,
Hiç bitmeyecek,
hep anlatılacak,
Dilden dile,
gönülden gönüle,
Bu masal,
bu sevda,
bir efsane gibi
anılacak.

HÜZÜN GEMİSİ KAPTANI