Bir Sevda Masalı Şiiri - Nurullah Zafer ...

Toprağa doğru eğmiş dallarını
Bir ulu çınar
Hasretle bakmış dallarını uzatıp
Yıllanmış aşkı,hasreti,özlemi,kara toprağa
Açmış kollarını toprak
Otlarından çalılarından
Sarmış ulu çınarı hem uzak hemde yakın
Sarmalamış yeşilliklerle Özlem ve sevgi yüklü
Ve hatta toprak vermiş
Belki papatya Lale ve bazen gelincikler
Ulu çınar toprağı,toprak ulu çınarı
Seyretmişde doymamış ve fısıldaşmışlar.
Bazen de rüzgar uğuldamışda sevda türküleri mırıldamış.
Okşayarak her ikisinide şevkatle.
Sonbahar geldimi Koca çınar,
Sararmış yapraklarına hüzünlü,bazende Sevgi şelaleleriyle taşmış,
Anmalar karalarmışda,
Bırakırmış usulca,
Kara toprağın bağrına.
Kimbilir ne aşklar gizli,
Her bi yaprakda..
Beklemişler belki yıllarca belki asırlarca kavuşmayı,
Bütün olabilmeyi Hasret Özlem ve Heyecanla,
Lakin.
Her aşka birbalta vuran,
Her aşkın bir baltacısı vardır ya.
Ulu çınarla Kara toprağın bahtınada,
Bir baltacı çıkmış elbet.
Kara toprağın bağrında çizmeleri,
Avucunda başka bir çınarın akibeti,
Bir balta sapı.
Gökyüzüne doğru kalkan balta,
Her defasında darbe indirdiğinde ulu çınarın bağrına,
Ve belki bahtına,
Her aşık gibi sessiz çığlıklarını savurmuşlar rüzgarlara.
Ve son darbede ulu çınar,
Ağır Ağır devrilmiş aşkı Toprağının kucağına.
İşde kavuşmuş toprağına nihayet,
Ama ölü bir bedenle..
Aşk bu Farklımıki sonlar?
Belki kavuştuğumuz beden ölü,
Belkide kolarımızda can veriyor her defasında..