Bir Sevda Hikayesi. Şiiri - Hüseyin Cihan

Satır başlarından
Hüznün ayak izlerini
Silemediğim
Yasak şiirlerle
Başladı bu sevda

Zamanın sırrına aşikar
Asırlık bir ney gibi
Sabırsızlık sokulurken
Tutkulu düşlerime
Yüreğim kim bilir
Kaç kez dinlemişti
Benden bu şarkıyı

Dilimde iki hece bir sızı
İçimde bir canavarın çığlığı
Ve gözümde senle başlayan
Her hayalin yalnızlığı çıldırmışken
Dayandım ruhunun sınırlarına

Eskimişlikleri hatırlatan
Yakasında bir tomurcuk gül ile
Geleceğe umutla bakan
Bir yılbaşı gecesi
Nasıl da depremler yaşatmıştı
Sana ve bana

Kaçak zamanlarda
Arzuları yaşlandırırken
Çılgın masumluğumuz
Biz tükenen vakitlerin
Ve mecburi ayrılığın
Endişesindeydik her gece

Başkaydı her şeyimiz başkalarından
Aşırıyorduk kimse görmeden
Mutluluğu hayatın perdesinden
Kahramanı oluyorduk
Huzur isimli kutsal romanların
Sen “Tuğ” bırakıyordun
Gönlümün çadırına
Ben sahipleniyordum
Gözünün gördüğü her şeyi
Senin adına

Sen ilk kez ayrılığın
Entarisini yırtarak
Ve ocak ayının on üçünü
On dördüne bağlayan
Bu karlı kış gecesini
Hiçe sayarak
“Seni seviyorum” diyordun
Ben aramızdaki mesafeye aldırmadan
Ve yarından korkmadan
Ağlayarak, anlayarak
Alıyordum yüreğini ellerime

Yaşayan hiç kimsenin
Yaşayan hiç kimseyi
Sevemeyeceği kadar
Seni severek
Her gün bu yangına yenilerek
Senden başka her düşü
Her gülüşü katlederek
Şimdi ant içiyorum
Sana, yarına ve tüm dünyaya
Seni kaybetmemek adına
Varlığımı ortaya koyacağıma