Bir sessizlik Şiiri - Tanju Çubukçu

bir sessizlik çökmüştü dilime,
ve ellerim öyle acemi...
belki ilk kez seviliyordum böyle,
hiç alışık da değildim sevgiye...
ve onan sonra da;
kimse de sevmedi asla,
senin beni sevdiğin kadar.
şaşkınlığımı hoşgör, kızma!
bir insan sevilince böyle yürekten,
ne yapar ne söyler!
ben sevilmeyi de
ve hiç sevinmeyi de bilmem...
nasıl güler bir insan?
ben gülmeyi de beceremem...