Bir ses ver Şiiri - Müjgan Asıl Kefeli

BİR SES VER
Sanki daha dün gibiydi,
Nede çok yaramazlık yapardık,
Biraz serseri biraz da deliydik
Dostluğumuzdan bir gün bile
Taviz vermedik.
Sevgiden güzellikten yanaydı düşlerimiz,
Ne kadarda yürekliydik.

Elimden tutup yan komşumuz Ayşe teyzenin,
Bahçesine koşardık
Kucaklarımız dolana kadar erik toplar,
Arkamıza bakmadan, oradan uzaklaşırdık.
Aynı yerimize dere kenarına,
Ağacın altına gizlenirdik…
Görmezler zannedip,
Çatlayana kadar meyvelerimizi yerdik.
İkimizde tam anlamıyla serseriydik.

Arkadaşları hırpalayıp misketleri alıp,
Kaçmamıza ne demeli?
Sen var ya sen hem serseriydin,
Hem de deli.
Ya yüzümüzün kirli hali,
Nasıl birbirimize bakar katıla, katıla gülerdik
Kabul et ikimizde çok şımarık şeylerdik.
Hatırladın mı?
Kızamık olup bir hafta yatmıştın.
Göremiyor özlüyordum yasaklamışlardı,
Seni…
Sabahlara kadar dua edip ağlamıştım!
Beni onsuz bırakma,
Ayrılmayalım diye yalvarmıştım ALLAHA.
Bak ben şimdide sensizim!
Bir ses ver,
Ya duy beni!
Yada duyur sesini!

Çok özledim çocukluk günlerimizi.
Bu gün uğradım“o”eski mahallemize,
Ayşe teyze sizlere ömür!
Erik ağacımızda yerinde yok,
Hiçbir şey bıraktığımız gibi değil,
Hadi bir ses ver ne olur, yaşadığını bileyim.
Kirli yüzünle çık karşıma!
Yine katıla, katıla güleyim.

Unuttunmu yoksa?
Hani sözleşmiştik!
Her yıl, aynı yerimizde buluşalım demiştik.
Ben sözümde durdum,
Geldim elimde kemanımla,
İşte buradayım.
Sen neredesin serseri ruhlum?
Hadi bir ses ver ALLAH AŞKINA.
Bir kaç dakikaya kadar çık karşıma,
Sürpriz yap sobe de bana.
Hiç yıkmamıştın hayallerimi,
Ne olur şimdide yıkma!
bir son ver çocukça oyunlarına,
Yaşıyorsan eğer bulurum
Gitsen de dünyanın öteki ucuna
Bil ki cennette bile olsan gelirim,
Gelirim yanına,
Kavuşurum deli dolum serseri ruhlum,
Çocukluk aşkıma.

Gamze Yağmur 14.06.2010