bu ses bu nefes
—açlık –ta açlık
açız
açım
açsınız
dersek
ne çağrıştırır duyarız-
—kim nasıl ne kadar duyar
ete kemiğe bürünür mü -?
bu ses açlığın acısı
çırpınıyor kan gülleri
yaşam denizimizin dalgalarında
ağlıyor yağmurlar kurak topraklarda
titrek üşüme düşüyor temmuz gecelerine
çırpınan sanki saka kuşu öksede
direnirken kendini çeken anafora
debeleniyor bataklık deryasında
yaşama yenik düşerek bir yürek susmakta
geçmiş zamandan unutulmaza
sürdürürken aç bedeni intiharı
ben ise kanıyorum bilmenin sancısında
zamansız gelse de hain dense de
bildik bilmedik kaç ölüme
şahit bu dünya
açım açlığımı bastırdım
artık dayanılmazda
ya pazarlayacak o güzelim bedeni
ya intihar seçilecekti
aczin kalelerinde umut tükenince
o ses sustu
utanç yüzlerimizde
mutsuzlar dünyasında
tutunmuşuz incecik umut ipine
ve o çark hala işlemekte
(Şair...... eşinin anısına saygılarımla)
bitmedi…
Vedat Koparan 05.06.2007
Vedat KoparanKayıt Tarihi : 6.6.2007 16:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
dün sabah kuzgun parkta ayak üstü sohbetin getirsinde uzandık anılara Nurten ablam anlattı ben dinledim güne acıyı demledim söz açar birbirini, döker yüreğin gizini.
yola düşenlerin türküsü.. insanın içini acıtan bir türkü...
TÜM YORUMLAR (2)