Bir seni bir de elmayı Şiiri - Turgay Kı ...

Giderken, sen
Kal! Diyemedim sana, ben!
Son kez bir cesaret ile gözlerine baktım
İçimden haykırdım
Ama sen duymadın.
Yürüdüm, ağır ağır
Bakamadım gidişine
Hava güneşli idi, mevsim yazdı ama
Gel bana sor bir de , ben de kara kıştı
Yürüdüm sen gidince
Tersi istikamete
Artık hiç bir şey duymuyordum
Ve gözlerim görmüyordu evreni
Sen gidince aklımda bir tek
Kim bilir, belki birgün
Tanrı bizi bize yazar demen kaldı.
Evet kim bilir?
Bana seni sevdiren.
Bana sarp bir yolda yürümeyi öğreten
Düşünce desteği ile ayağa kaldıran
Tanrımıza bıraktık takdiri.
Yoluma çıkan insanlar oldu yokluğunda Baktığımda yüzlerine bana güneş gibi gülümserken Ne vakit güvensem
Ardımı dönüp Yürüdüğüm de menzilime
Güneşe benzeyen bakışların yerini
Yosun tutturan soğuk yüzler aldı
Bu bir yansımaydı elbet
Bir yanılma...
Yinede belli etmedim burukluğumu
Yürüdüm istikametime.
Hayatın bir sonraki oyunununu da merak ederek
Yürüdüm...
Yalnızlığın gücünü sonrasında hissetmeye başladım.
Bir kenara çekilip
Derin bir süzgeçten geçirince insanları
Bazen muhabbeti mi bile onlara çok gördüm
Çünkü onların kurgusu başka
Bizim düşümüz başka
Ben elmaya bakınca bir yol görürken
Onlar bir meyve gördüler
Evet sevdim.
Bir seni, bir de elmayı...