Bir Sen'den Fazlası Şiiri - Turgay Bozmaç

Kalabalığın, yalnızca beni sarsın
Çarparak geçerken tüm diğerleri
Bir beni al buğulu âlemine,
Bir de, bana ait olan gülüşlerini.

Akşam, erken iner yüreğime
Bulutlar, her tarafını sarar beynimin
Bir şimşek çakar ki gözlerimde
Yağmur olup yağarsın her bir zerreme.

Derinlerde bir yerdesindir,
Bir türlü dışa taşamadın sen.
Yoksa ne diye bu mesafe?
Bizi bizden eden amansız mesafe!

Rivayetler savururdun durmadan,
Bu yakınlığın neticesi uzak olmaktır.
Hem, ben bile inanmamış mıydım?
Uzak olmayı kabullenmemiş miydim?

İyimserliğin timsaliydin benim gözümde,
Sende gördüğümü görmeliydin.
Belki anlardın bir Sen’den fazla olduğunu,
Belki diyorum, aldırma bana!

Yalnızlığımı seninle süsledim,
Daha afili bir yalnızlık sardı beni.
Duvarlarımı seninle yıktım,
Daha yüksek duvarlar yükseldi etrafımda.

Engin bir dağ gibiydim,
Yıkılmayacağım sanıyordum.
Lakin bir tek esintin yetti,
Kum tanesi gibi, yerlerde süründüm.