Bir Sen Şiiri - Keziban Karataş

Bir sen incitmeseydin beni yalnızca,
İnanmışlığımı, inançsızlığa çevirmeseydin keşke,
Yaramı sarsaydın sabır ve şefkatle,
Kabuklarını acımasızca kaldırmak yerine.

Bir sen görmeseydin cinsiyetimi,
İnsanlığımı, çaresiz yanımı alıp kendindende katsaydın,
Özümde ne var ilk sen gördün derken,
Farklı yanlarını sıradanlaştırmasaydın.

Bir sen kaldırsaydın karanlık perdeleri gözümün önünden,
Aydınlığa yavaş yavaş yavaş alıştırsaydın,
İnsanların kirli yanlarını yeterince gördüm zaten,
Beni tekrar onlara bulaştırmasaydın.

Bir sen temiz göründün balçıkların içinde,
Bir sen el uzattın diyordum bana,
Tam uzatmışken inançsız ve titrek ellerimi sana,
Beni kaldırdığın yerde bırakmasaydın.

Susacağım yine, kapanacağım kendi dünyama,
İnanmanın inancını yitirdim artık hepten kendimde,
Güvenmek yok, inanmak yok şaşar beşer insanlara,
Kendimi yine emanet edeceğim kendime.