Bir Şehrin İntihar Mektubu

Rüzgar, kainatın ölümünden doğan şehrin adıdır. Bu ise bir şehrin intihar mektubu.
Siz beni yenemezsiniz çünkü ben sizinle savaşmıyorum.

Sabır varsa da içimde umuda utancımdan yanaşmıyorum.
Kan kusuyorum kızılcığa aş diyorum aşıma alışmıyorum.
Şehir yağmurdan yana ben yağmurla tanışmıyorum.
Taşınmıyorum yağmurlu güze çünkü sonu hep yağış bu yolun.
Kinim dinime taşıyor, dilimi kaşıyor da bir kere boğuşmuyorum.
Biliyorum sormuyorsun bende içime atıyorum, konuşmuyorum.
Kendimden biliyorum, kendim için bir an olsun çalışmıyorum.
Yağmurlar iniyor gönlüme karla birleşik, ben iki ile de karışmıyorum.
Yangınlarla kardeşim ben, sonun başındayım, her ucu yanış bu sonun.
Çünkü lütfu siyahtır hep. Rengimdeki her bir tonun.

Gökten gözlerin yağıyor, ben yerdekini tekmeliyor, gönlümdekini taşlıyorum.
Sen yanlışsın, ben bedelini ödediğime dostluk, havadan beklediğime aşk diyorum.
Sövmüyorum, kendin olmayı seçtin, kendine yakışanlasın, seni görmüyorum.
Özlüyorum, hem aklımdasın, ben yangınım, yağmurda bile sönmüyorum.
Kendine iyi bak dostum, Eksiklerimle birlikteyim. Kainatın ekseninde dönüyorum.
Kendine iyi bak kainatım. Beni iyi hatırla. Ben başka birine benziyor, seni hatırlayarak ölüyorum.