Bir şehrin acı kapısı Şiiri - Seçkin Dora

Herkesin sevmediği mevsimlerin birinde,
Hangi yönden ve hangi yöne,
Estiği belli olmayan rüzgârlar,
Bizim Sevdiğimiz yaprakları sürüklüyordu…
Biz eski sabah rüzgârları duyarak…
Bazen de Yaprağında gece kısan şarkıları…
Hiç kimsenin bilmediği düşlerimiz olurdu.
İfadesiz yüzlerine atmak isterdik birilerinin,
Yüzsüz ifadeleri olan bazıları bizim çocukluğumuza kızardı.
Sonra ben bir şehrin kapılarına gittim düşlemeden.
Sen bana dememiştin şehirlerin acı kapıları vardır diye…
Akşam siyahlı tırnaklar gördüm.
Mum ışığında yanıp giden bu masal…
Ha bire tekrar eden fiiller…
Ve artık sevişmiyordu,
Odamın duvarlarına düşen perdelerimin gölgeleri…
Uyuşmuyordu en uzun cümlem…
Kesişmiyordu büyük gözlerin küçük gözlerimle…

Yalnızlığa isyan gözlerin, çöl susuzluğu dudaklarıma değmiyor artık.
Ama mırıltılarının gündüz kesen uykuları hala saçların kadar tat veriyor.
Kışa salınmış ılık bahar rüzgârına isimler yazılabilse keşke…
Ama ben…
Ben sadece sayfalarda olur sanmıştım,
Bu kadar derin buruntuyu…

Gözlerime baktın.
Vedasız gidişini merhabasız bir bakıntıyla sürdürmek,
Sana göre değildi oysa…
Ayakların mı durmak bilmedi yoksa…

Ve acılar basittir, acı çekerken zoraki kurabildiğimiz tek tük cümleler gibi;
Evlenmişsin…
Bebeğin güzeldi…