Bir Şehri Seninle Tanımak

uzaktan bir düş sesi gibi gelir,
herkese ait bir şehri
seninle tanımak.
ellerimde sen varsan,
yıkılsın yeditepe,
geçmesin balıkçılar,
her akşam dalgalarla oynaşan
mavnalar arasından.
seninle bir şehri tanımak,
yazdan kalma bir kış sabahında,
güneşe uyanmaktır.
hergün önünde diz çöktüğün,
ykılmasan da,
ayakta da duramadığın,
bir isyanı haykırmaktır.
fethedildiğinden beri orda dursada,
yeni farkettiysem
Yeni Cami önünde,
güvercinleri bekleyen buğday tanelerini,
bir şehri seninle tanımak,
o şehri yeniden adlandırmaktır.
uzakta süzülen vapurlara aldırmadan,
jetonsuz geçişe tabi tüm sevdalara,
bir dalga köpüğüyle
yeniden dahil olmaktır.
bir şehri senle tanımak.
yüksek tepelerden bakmak değilse bile,
ayakların yerden kesilircesine,
bir tepeye tırmanmaktır.
köprüdeki balıkçıların
deniz kızı tuttuğunu,
taksimdeki tramvayın,
aya yolculuğunu hayal edebilmektir,
bir şehri senle tanımak.
gemileri geçirebilmektir galatadan,
şehri fethetmek için değil,
fethedilmiş bir şehri
sana teslim etmek,
boğazdaki iki incinin
boynuna ne kadar yakıştığını görmek için...
ardında tek kişi olmadan,
önündeki kalabalığa rağmen,
en önde yürümektir,
bir şehri seninle tanımak.
eski bir esnaf içtenliğine,
köşebaşında
beş liraya tüm zamanı satan,
ucuz tüccar kurnazlığına rağmen,
arzın merkezini
bastığın yerde görmektir,
bir şehri seninle tanımak.
gece için çok geç
sabah için en erken saatte,
sana veda edebilmektir.
uyanmayasın diye,
boynuna değil,
ruhuna bir öpücük kondurmaktır,
bir şehri seninle tanımak.
seninle bir şehri tanımak,
bildiğin tüm doğrularla vedalaşmak,
alabildiğine sis bir şehirde,
tarih yokken de var olan bir gemiyle,
pupa yelken yol almaktır.
oraya ait ne varsa,
yeniden yazmak,
yeniden yaşamaktır
bir şehri seninle tanımak.