Bir Şehit Babası Diyordu ki:

“Ey oğul kervanlar geçmiş esmiş yel,
Elimden tutarsan kalbim sevinir…
Kimi görsem bana gayrı gelir el,
Konuşur dururlar anlamam bir dil…
Sana şehit, bana sabret denilir…

Gelenden, gidenden bir beyaz, bir al…
Gözlerim bir yere bakıp kalıyor…
Kırılır nedense her tuttuğum dal,
Uçamam zaman var gel benimle kal,
Hayalin her yerde beni buluyor…

Sanma ki çiçekler açmış hal olmuş,
Bu bahçe, gül, bülbül, ağlamış durmuş…
Sırtını verdiğin çınar dal olmuş,
İçime geceler gelmiş de dolmuş…
Rüzgârdan sakındım demek yel vurmuş…

Geldiler büyükler vatan dediler…
Şuramda bir düğüm sustum, düşündüm…
Sahibi toprakta yatan dediler…
Sağ olsun komşular yaptı yediler…
Resmine sarıldım kaldım, üşüdüm…

Annen bir kırık dal kardeşin, bacın…
Kapı, pencere de oda da kokun…
Gün geçtikçe artar azalmaz acın…
Şehitlik başında ebedi tacın…
Ellerin nerede kalbime dokun…”