Bir Şehirde Kendimi Kaybettim

"Bir Şehirde Kendimi Kaybettim"

Bir yalnızlık var…
Tam da göğüs kafesimin üstünde,
Ne zaman “sustum” desem
Kirpiklerimden bir perde iniyor,
Ve içime
Bir kor gibi düşüyor suskunluk.

Hayallerim vardı,
Gökyüzünün mavisine emanet ettiğim…
Şimdi alacakaranlıkla uyanıyorum
Kendimi unuttuğum bir şehrin
Bilmediğim sokağında.

Adını bilmediğim evlerin pencerelerinde
Bana hiç benzemeyen
Gölge gibi duran şekillere bakıyorum.
Yüzü olmayan karaltılar gibi
Hepsi geçip giderken,
Ben içimde duruyorum.

Bir rüzgar geçiyor içimden,
Dudaklarımı mühürleyen bir yalnızlıkla.
Konuşsam düşerim,
Sussam daha çok eksilirim.
Kalbimin tam ortasında
Bir yangın sessizce büyüyor.

Bir sevgi çalındı benden,
Dünyanın adil olmayan zamanlarında
Ne mahkeme sordu
Ne bir şahit çıktı ortaya…
Sadece ben kaldım geriye,
Suskunluğun cezasını çeken.

Ve o şehir…
Demir parmaklıkları bile pas tutmuş.
Adalet bile uğramamış yıllardır.
Her duvarında is kokusu,
Her odasında unutulmuş bir çığlık.

Ben,
Bir evin hiç açılmamış kapısında
Kendimi bekliyorum.
Ne gelen var,
Ne soran.

Bir duvar saati durmuş,
Zaman bile vazgeçmiş buradan.
Kendimi ararken
Kendimi yitirdiğim bir yer oldu burası.

İçimde sen varsın belki,
Ama ben, ben yokum artık.
Ben bu şehirde
Adımı unuttuğum gün gömüldüm.

Ve şimdi...
Bir yabancı gibi bakıyorum kendime
Aynaya değil de,
İçimde kırılan o çocuğa.
Ona sarılamıyorum bile.

Artık ne rüyalarımda konuşuyorum
Ne uyanınca hatırlayabiliyorum sesini.
Her sabah
İçimde bir cenaze kalkıyor
Ve kimse fark etmiyor.

Ve ben,
Sessizliğin içinde kaybolan bir sesim artık
Kendi karanlığımda ışığı arayan.

Belki de kaybetmek,
Bulmaktan önce gelen bir suskunluktur.

Mehmet bildir
10.09.2018