Bir seher vakti Şiiri - Ali Tunçay

Bir seher vakti açtım ki gözlerimi
Ranzamın başında oturmuş,
gülen gözlerinle bana bakıyordun.
dalıverdim enginlerine o kara gözlerin.
Anılara doğru
şöyle bir uzandım….

Başucumuzda,
birbirine sarılırcasına yaklaşan
daldaki güvercinleri anımsadım.
Baş başa vermişler;
belli ki onlar da kuracakları
yuvayı düşlüyorlardı.
Havada sevgi şarkıları söyleyerek
uçuşuyorlardı.

Ve
kömür gözlü güvercinim
bir seher vakti
açtım ki gözlerimi….
İşittim o an “koğuuş kalk! ! ”;
“herkes teçhizatını kuşansın” sözlerini.
Bu gün yine hazır kıtayız,
uyku yok yarına kadar.
Ne o gözlerin karşımda,
ne güvercinden eser var…