Bir Sebep Bulalım

Gözlerimi açıyorum.
Dakikalarla boğuşuyor,
'Güdülü' rolüne bürünüyorum.
Kalkıp boşuna tavana bakıyor,
Sonradan önümü yatağa dönüyorum.
Üzerindeki dağınık yorganı düzeltmeden ben,
Sevemem hayatımı.

Alışıldık şehrin,
Ayrıntılı aralarıyla kenarlarından,
Ellibirinci geçişimde,
Bir açıdan delirdiğimi kavradım.
Ama dolaylı da olsa;
Değeri biçilemeyen şu bakımsız kaldırımlarla etraflarını,
Barındırdıkları küçük şaheserleri ile-

-Bu şehri tanınmayan haliyle,
Ölmekten kurtarır gibi,
Çöplerini topluyorum.
Yeşilliğini,
Potansiyelini barındırabilmesi için.
Ama bu, bunlar, bu yollar ben değilim...

-Kiminizi sormadan kalakalıyorum.
Her nasılsa işitiyorum başarılarınızı,
Ve ne yükünüz, ne de biçtiğiniz değeriniz olmaya tahammülüm vardır.
Bundan mıdır,
Öleceğim vakte dek tek başıma kalacağıma kendimi,
Bu nedenle mi ikna ettim?

-Biriktirdiğim kitaplara kendimi eğer,
Daha da sararsam,
Tamamen parçalancağımı hissediyorum.
Çoktandır bunu düşünmüş, dilemiş,
Mümkün kılmamıştım.
Bu gidişle ben,
Haftalarca aç bırakılmakla anca;
Hayatta kalmayı yalnızca,
Kendi hatırıma arzulayacağım.
-"Fırsatların kaçınca mı?"
-"Tanıdıkların ölünce mi?"
-"Ne olursa duraksamadan koşacaksın?"
Ne olursa ben...
...kendime vadiler dolusu oksijeni koklatacağım?
Birinin cevabını,
Dileyip dilemediğimden bile şüpheliyim.

-Dağlarca işler, dilekler, hayallerle bir başımayım.
İçlerinden gerçekleştirdiğim minik miktarın ise,
Bir cümleyle hiçleneceğinden haberdarım.
Nihayetinde,
Çocukluğumun yetiştiği mucizesinden bile şüphelenip,
Bugün de yere düşünmeden attığınız çöplerinizle kendimi denk gördüğümde...
...herhangi bir başkası hakkında böyle düşünmeyeceğimin;
Kendime olan merhametimin tatlılığı ve kaçınılmazlığının bilincine vardım.

Bütün bu detayları yazmalıyım,
Unutmayayım.
Unutmayınız,
Çelişkili bu şiiri.
Belki size sevginin,
Farklı bir yanını öğretir,
Bilemem.

Bu şiirin de,
Hiçlenmesine kıyasla,
İyi bir alternatif olur bence.

-Gözlerimi açıyorum.
Doğruluyor,
Kalkıp pencereyi aralıyorum.
Önümü dağılmış o yorgana döndürüyorum.
Kaç kez düzeltsem de,
Yorganım beni kurtarmayacak.
...İnatla,
Yorganımı bugün de düzeltiyorum.

-Bu satırlardan utanıyorum.
Keşke kuvvetli,
Odaklı, sabırlı,
Güvenilir bir yetişkin,
Olsaydım hep, diye düşünüyorum.
Halbuki bu fikirlerim sayesinde,
Bu dilekler nedeniyle tekrar ve tekrar,
Kırılıyorum.

-Rol modeli olmadan önce,
Yaşanması gerektiğini,
Kimse niye demedi?
Ben şimdi dedim.
Bu bir sebep mesela,
Belki sizlere de gerekebilir türden.

Bakın,
İmkansız değilmiş.

Değerlenip parlamak hiçte,
İmkansız değilmiş...