Sonsuzluğun Ezgisi Şiiri - Gürkan Aykut

Sessizliğe dokunan bir ezgi yükselir içimde,
Uzaklardan esen bir rüzgâr misali sarar benliğimi.
Her notada, damla damla süzülür kalbimin sesi,
Zamana sığmayan hüzünler, usulca çözülür geceye.

Bir an durur yüreğim;
O büyülü tınıların gölgesinde.
Titreyen bir tel gibi gerilir umutlar,
Karanlık, gizli bir sevinçle aydınlanır.

Sonsuz bir ırmak gibi akarken bu hüzünlü şarkı,
Anılar dökülür, yaprak misali savrulur akşamda.
Her vuruşta incelikli duygular birer tohum gibi yeşerir,
Zamansızlığın kucağında sessizce sarılır sonsuzluğa.

Ve ben, gözlerimi ağır ağır kapatırım,
Dünyanın gürültüsünü dışarıda bırakırım.
O naif rüzgârın fısıltısında yeniden doğarım,
Sessiz bir coşkunun ılık nefesinde ruhum çiçeklenir.