Bir Şarkıydı Sadece

Haykırışlarımı resmediyordu şarkılar
Dili hiç susmayan..
İnsan kaybedince daha da seviyor diyor.
Bilmiyordum ki,
Şimdi duvarlar hangi cevaba ağlıyordu?
Sevgi miydi (kısır döngüye atfedilen gülüş) ?
Yada sevgili miydi
(Atardamarın uçurumlarında dolaşan neşter) ?

Seçeneklerin mağlubiyeti yarasında
Benimse galibiyetim,
Duyguları demlenmemiş
Yeni yetme bir gencin elinde tuttuğu
Ağlayan bir şairin son satırları..

Yokluğun hiç bitmedi, hiç eksilmedi..
Unutmak mümkün mü desem(?)
Alıştıklarım yüzüme vuracak kinini..

Yokluğunda her gün ölüyorum sevgilim
Artık;
Ne ayaklarıma çakıl taşları batıyor,
Ne de izleyebiliyorum güneşin batışını..
Ardımda kalıyor hep,
Gülümseyişini hissedemiyorum
Gölgem hep önüme düşüyor..

Nisan’da da değiliz artık..
Yağmuru da yok..
Hep yaz yağmurları var
Kara haber getiren..
Kalemim ıslanıyor,
Mürekkep yırtıp geçiyor tüm sayfaları..

Kapatma gözlerini
Yokluğunda üşüyorum.
Lütfen kapatma gözlerini,
Şu ayazda tek yorganımdı soğuk..
Tenimi saracak bir soğuk daha dökülmüyor artık kaldırımlara
Lütfen aç gözlerini..
Konuş!
Bana şiirlerimi anlat
Uğruna, benden bile vazgeçtiğin
O şiirlerimi anlat bana..
Yüzüme fırlat hadi
O susmayan kelimeleri..
Gözyaşı gibi akıp gitmesinler..

Beni affet…
Bendim seni ebediyete saklayan..
Katilin olan kalemin sahibi bendim..
Bir gece yarısı;
O darmadağınıklığımı anlatan,
Ölmesin diye öleceğim sen..
Bir gece yarısı bilerek o kalemi tutuşturan ben..
Önce mağlup sonra galip..
Sonra haykırışlarımı elinden düşürüp kıran,
Eli düzgün dili bozuk susacaklar,
Düşürdüklerini bile kaybediyordu..
Güz yaprakları ardına bir şiir daha savrulmuştu..
Bakakaldım arkasından..

İşte şimdi kapat gözlerini sevgili
Ben seni böyle iken de severim
Ama sen..
Bir şiirin ölümüne dayanamazdın..
Bir şairlik ömür dilerdin Yaradan’dan.
Buna,
Ne kelimeler.. Ne cümleler..
Ne de küle dönmüş kalemin sahibi dayanabilirdi…

Affet..
Noktası çalındı şiirin

Ve;

Kapanıyor ağır ağır
Göz kapakları..