Bir Şapkaya Tutundum Şiiri - Özel Arabul

Birşeyler söyle, baştan söyle, durdur beni
Rüzgar kapıda bak, tozu dumana katar
Hazırım yola çıkmaya
Şapkalar uçuyor, güvercinler uçuyor
Çayırların, hendeklerin, ağaçların üstünden
Evlerden birinde dikiş makinası işler de işler
Camları titretir sesi, yolda koşan çocukları
Turna kuşu değilim eşi ölünce
Boşluğa çakan gövdesini
Söylenerek uçan bir şapkayım ben
Ne zamandır dolaşıp durdum
Kalbimde solgun bir yaz lekesi

Evcil bir şapka istedin benden
Diz kırsın önünde, bir yelpaze gibi
Dönsün saygıyla, kendi çevresinde açılsın
Ve kat kat yükselsin eğilirken

Zaman nasıl başlar onu düşündün
Yaratıcının nasıl ona ihtiyacı yoksa
benimde yok seninkine
Kendim çizerim enlemi boylamı
Yılların ayların ne önemi var
Alır şapkamı çıkarım dışarı

Şapkam benim, güneş hareli
Hercai buğusu, eflatun düğünü
Yolumu kaybetsem içinden geçerim
Bilirim çünkü
Aşkta her zaman biri diğerinin tutsağı
Ötekiyse duygularına çiçek takmış
Hem kendinin hem sevdiğinin esriği

Sert inen yokuştan ve ıslak ot kokusundan anlıyorum
Görmediğim suyun sesi
Saçaklı koca bir ağaç
Eskisi gibi cahil ve mutlu olması imkansız
Üstünden ağır ağır geçiyor
Vahşetin yorgun şilebi

Korkum sersemledi karşıma çıkınca
Şapkam öne düştü başımdan ağır
Kimseye söylemem karmaşa bana ait
Hayat şapkamın içinde durmadan değişir
Belleğime başvururum korunmak için
Belleğin seçtiği sessiz anılar
İmler gerekiyor onlara
İmler ki koku ve renktir

Gürültülü mevsim yağmurlarının altında
Geçidin hemen orada
Islak bir heykel gibi mağrur ve kaskatı
Yol veririm herkese
Uyuturum şapkamı