Bir Sandalye Bir Çiçek

Tutarsın nefesini, içinden bir istiğfar çekerek
Geçersin o kapıdan, karşında bir sandalye bir çiçek
Sandalyeye oturur, seviyor sevmiyor diyerek
Üç yüz altmış beş yaprağı, üç yüz altmış beş günde sabırla,
Tek tek...
Götürüp verirsin çiçeği, seviyormuşsun diyerek
Alır ve hayret… Hayret ederek, anlam veremeyecek
Amma şov adamı çıktı karşımdaki de diye söylenecek
Kimsin, nesin, necisin, hayırdır; nereden gelir nereye gidersin?
Sevmekten mi bahsedelim, daha bir avarenin tekisin
Gülersin, ağlarsın, kızarsın, hayırdır; normal bir insansın?
İnsanlıktan mı bahsedelim, daha ana rahminde kansın
Velhasıl ziyan olduk, ziyadesiyle yorulduk, nasibimizi aldık
Belki gökte uçan kuş, belki kısrak bir attık, dört naldık
Şükür ki bir çift göz için onurumuzdan fire vermedik
Gel gör ki olan oldu...
Hata bizde öz değil efsunlu göz sevdik
Yine olsa yalan olmasın herhalde yine severdik...
Pişmanlık yok!
Sevmek götürseydi onurumuzdan bu vatanı sever miydik?