Bir Saksı Çiçeği Ne Kadar Büyüyebilir

ayrıldığımız gün tersten yürüdüm adımlarımı
çöpe attım bozuk bir plak gibi dönüp durduğum beni
çöpe attım tüm şiirlerimi
gömleğini katlayıp kaldırdım
böylece kendimi unutacaktım
unutamadım

ateşin gölgesi olmazmış
menekşenin de kokusu
bu kalbimin cam kırıkları
soluğuma dizildi sonunda
bugün babam bana sarıldı
söyleyemedim

tövbe ettim yazmayacağım dedim
kaçamadım bu kirli mürekkepten
ağlayarak söz verdim sana ve Tanrıma
kendi canımı ben alacaktım
yapamadım

o puslu kaybolmuş şehir
bir şiirin yaktığı yangın şehir
Ankara'nın acıları
yürüdüğümüz sokaklar bizi hatırlar mı
bir mahşer telaşında o zavallı insanlar
koskoca bir deprem gördüler
biz ele ele yürürken
bilemediler

neyim varsa ve daha çok neyim yoksa
sana verdim
bir kağıdı yırtarcasına yırttım gururumu
kendini tüketen bir mum gibi sevdim seni
bırakamadım

sen kayıptın beni buldun
beni buldun şimdi ben kayboldum
eskitmeseydi derin tutkular büyük aşklar
benim olur muydun
soramadım

seni ilk görüşümü nasıl unuturum
ya sonu
seninle bir son olabileceğini nasıl kabullenirim
mutlu ya da mutsuz
başından beri ikisini de istemedim
bu sonsuz hikayenin bir sonu olmayacaktı
ama sen
dönmedin

şimdi sen beni bilirsin
gözümde yaşım elimde kitabım
Tanrı'dan hesap soruyorum
ve sonra ona yalvarıyorum
bir sanrıda seni görüyorum
gözlerimin önündesin
gözlerimi çıkarıyorum
o yirmi beş damla gözyaşında
kendimi astığım gün
seni öldüreceğim
hissedeceksin