Bir şairin son şiiri veyahut intihar mek ...

Canım kızım,
Bu sana son hitabım olacak.
Yaşananlar için üzgünüm diyeceğim ama, yaşanamayanlar için inan mahvoluyorum…
Sevmek, bir insanın eline geleceğini verip, ne zaman mahvedeceğini beklemek kadar anlamsız.
Ne kadar çok sevse de gitti işte bak. Annen olmasına belki de –belki fazla- en çok yakıştırdığım kadın gitti.. Sevse Gitmez miydi, sevdiğinden mi gitti bunlar boş tartışmalar şimdi…
Ama ben, anlayamadım… İnan. Neden diye çok sordum kendime, inan mahvoldum ama bir cevap bulamadım ben.
Sevmek tarihi olmayan bir ötenazi kontratı gibiymiş, ne zaman olacağını beklemeden.
Sen, benim on iki yaşımdan beri büyüttüğüm bir hayaldin. Öyle ki hiçbir hayal bu kadar gerçek olmayı hak edemez demiştim.
Özür dilerim Ulunay’ım.
Şimdi sen benim gözümde iki damla yaştan ikincisisin, aklımda küçük elleri, yumuk ayakları, cennet kokusu ile hayalsin artık.
Ayakta duran herşeyi yaşıyor sanmaya devam etsin beşer.
14 gündür komadayım ben. Ve artık ruhumu teslim ediyorum.
Yaşanamamışlık acısının her yaşanmış acıdan daha kötü olduğunu bilmiyordum. Öğrenmek de istemezdim.
Ama artık kabullendim , gelmeyeceksin.
Doğmadan öldüğün için özür dilerim.
Ay ile güneş’in aşkı gibi artık beklemek.
Ruhum bugün ölse de, bedenimi teslim ederken, eminim melek o’nun kılığında gelecek.
Başımı göğsüne yaslayacak, ve saçlarımı okşayacak.
Sonra ben senin yanına geleceğim.
Ve sonra, hiç ayrılmayacağız… Sen ve ben…
Yaşarken ölen bir ölü ile, hiç doğamamış bir ölü.
İsa bile bedenleri diriltebiliyordu. Gökten o da inse farketmez.
Bu sana son mektubum. Kendime de son şiirim.
Çünkü biliyorum hislerimi de gömüyorum ben senin hayalinle.
Çünkü bu dünyada uğruna ne şiir yazılacak birisi kaldı, ne de yaşanacak bir hayat.
Kendine iyi bak orada. Söz, bekletmem… Ben de yakında gelirim yanına…
Hoşça kal güzel kızım. Hoşça kal.

Tonyukuk Erdoğan Varım
24.05.20
Bu son şiirdi. Elveda…