Bir şairin aşk günlüğü

Ne karanlıklardan geçti bu gözler,
Göremedi aydınlığı, bulamadı yolu.
Ne kulaklardan geçti bu sözler,
Bir seni anlatamadı, bir de senden geçen yolu.

Ne soğuklar geçirdi bu beden,
Senin özlemin kadar olmadı üşüten.
Ne dertler biriktirdi bu gönül,
Sendin derdi azap, dermanı uzak eden.

O ıssız limanın unutulmuş kayığındayım.
Deniz sensin, gökyüzü ben.
Manzara sensin, çiçekler ben.
Sensin işte, beni benden eden.

Uzaktayım bugün. Selâmdan, kelâmdan, sevgiden.
Ayrıyım bugün; huzurdan, sakinlikten, neşeden.
Gelmiştin ya bana her şeyinle!
Her şeyim sen oldun, yok oldum sen giderken.

Ne eyledi kader? hepmi ayrılık, hepmi keder?
Cevaptan çok bir şey vardı dikkat çeken;
Bir kelebeğin ömrü kadar kısa olsada bu birliktelikler,
tek bir saniyesi tüm ömre bedel.

Umudu, çuvala koyup sırtlamıştım çoktan...
Kapatmıştım kapıları, ok çıkmıştı raydan.
Seni gördüm ya ben!
Dirildim, kalktım o bataklık mezardan.

Çok şair yazdı aşka ferman.
Çok kalem tükendi, yazdıkça çatıldı kaşlar.
Sen oldukça susmam, kalemim durmaz.
Olmadığın gün, ıslanır sayfalar gözdeki yaştan.

Düşünsene! dünyada bir sen varsın bir de ben.
Yalnızız; senin dostun ben, benim dostum sen.
Ne gelen var aniden, ne de giden.
Yaşanabilecek en güzel yalnızlık bu hakikaten.

Düşünsene! denizsin sen, masmavi ve derin.
Balıkçıyım ben de! Seni dolaşıyorum.
Tam ortadayım, uçsuz bucaksız ve serin.
Seninim artık! Al derinliklerine! Bekliyorum!