Bir Şair Ölüyor Elleri Çıplak

Tut ki bir serçenin kanadında can taşıyorum
gözlerinin az ötesinden bakıyorum hayata
ellerine aşk bulaşmış bir adamım
tut ki yokluğuna yanmışım
gözlerim kana bulanmış kör bir bıçak
kesmiyor mesafesi uzak diyarları

gidişinin türküsünü okumuyor hiç bir ozan
sazın teline vurmuyor artık mızrap
güneşi saklıyorum üzerimde
gölgemi çiğneyerek koşuyorum yalın ayak
sukutun çığlığında nefesim kesiliyor
daralıyorum,
bir şair ölüyor elleri çıplak

kalbim buruk, acılardan pas tutuyor kalemim
ne yana dönsem yüzün canlanıyor gözlerimde
yarım kalmış bir duaya ağlıyor kaderim
adını bile bilmediğim bir kitabın içinde

yağmur; vurma artık cama duygularım yarım
tut ki hiç bir şiirde adı yok bu yalnızlığın
hiç bir köprü kurulmadı kavuşmalara
ve hiç bir yol çıkmadı sarılmalara

uçurumun kenarından bakıyorum hayata ağlayarak
kanadı kırık, çaresiz bir kuş gibi yüreğim
sukutun çığlığında nefesim kesiliyor
daralıyorum,
bir şair ölüyor elleri çıplak...