Bir Şair’in Günlüğünden İstanbul;

Bir başka şehirdir İstanbul;
Baharda bir başka kokar sokaklarının sessizliği,
Acı kave tadında yaşamım;
Kırk yıl zihinlerde kalır.
Özlem misali; ne yaşanır,ne yaşatır.

Soğuk karanlık bir gece,
Ve gökyüzünde alev alev yanan bir yıldız kayıyor.
Tutacağım dileği düşünürken,
Yoldan geçen araçlar beynimi bulandırıyor.
Toparlanmak için baktığımda gökyüzüne,
Yıldızlara ışık tutan;
Lezzetli kavun dilimi gibi ayın kaybolduğunu fark ediyorum.
Mayhoş bir hüzün sarıyor bedenimi!
Gecenin yalnızlığından olsa gerek.
Gurbetlik ve yalnızlık kendini daha çok belli ediyor gecenin karanlığında.
Gözlerin acizliğini tamda bu durumda anlıyorum!
Karanlıkta onlarında gücü tükeniyor,
Bir umut arıyorlar ışığı.
Sonra gürültüsüyle gökyüzünü delen uçağın sesini duyuyorum,
Gözümde yanıp sönen iki ışık sadece.
O an anlıyorum onlarca insanın bu şehri terk ettiğini.
Halbuki ilk bakışta aşık olmuştum bu şehre,
Onunla vakit geçirdikçe kustu pisliklerini üstüme,
Yıktı tüm güzel hayallerimi.
Şiirlerime hayat verecekti denizi!
Şimdi gözümden akan iki damla yaş karışıyor haliçin hırçın ve serseri sularına,
Yok olmayı göze alarak.
Kulaklarım çınladı, sanırım bu şehir benden bahsediyor.
Ardıma baktığımda gördüğüm virane bir hayat,
Duvar dibine sızmış sarhoşların söylediği batsın bu dünya şarkısı
Ve hüzünlü hayat hikayeleri, daha çok acıtıyor canımı.
İstanbul’a baktıkça daha iyi anlıyorum ayrılıkların ve yıkılışların nedenini.
Hayallerini gerçekleştirsin diye umutlarını veren insanların umutlarını çalıyormuş İstanbul.
Bu yüzden dıştan bu kadar güzel gözükürmüş insanlara,
İçinde yaşayanlara sorsan?
Hayallerini kaptıranlar,sevdasını kaybedenler ve en önemlisi!
İnsanlığını çaldıranlar yaşıyormuş bu şehirde.