Bir Şair Asla Yalan Söylemezdi

Bir şair asla yalan söylemezdi,
Çünkü kelimelerle oynanan seksek oyununda
Hep çizginin dışına basardı kalbi.

Şiir dediğin, biraz yamalı bir masa örtüsüydü,
Anne kokardı, biraz da eski dantel perdeler gibi
Ardına saklanırdı çocukluğundan kalma birkaç düş kırıntısı.

Cümleleri,
Eski bir kilimin üstüne dökülmüş kahve telvesi gibi,
Yarım kalan fal misali iç cebine dikili dururdu.
Biraz kederli, biraz buruk, ama hep bir yerlere varır gibi.

Bir şair asla söylemezdi,
Ama sustukça saçları uzardı,
Saçları uzadıkça içine dolan rüzgâr
Ona yeni yeni mısralar fısıldardı.

Ve belki de en çok bu yüzden,
Bir şair asla söylemezdi,
Çünkü kelimeler onun için bir çocuktan ibaretti;
Büyüdükçe inciten,
Ama yine de vazgeçemediği...