Bir Sahibi Vardı Bu Şehrin..

Bir sahibi vardı bu şehrin..
Bu akasyanın,
bu hiç bitmeyen rüzgarın,
sokağın sesine karışsa bile duyabildiğim
hain martının kanat sesinin..
Yağmura düşman umutlar yeşertse de,
bir sahibi vardı gözleriyle fırtınalar koparan
o güzel kadının..

Ve yine o sokak..
Gül kokularıyla bezenmiş,
balkonlarından komşu camlarına
neşe taşıyan,
kedileri mutlu,
kaldırımları aşkın ayak izlerine evsahibi,
ah o en soğuk havada bile güneş kokan
o sımsıcak sokak..
Seninle güzelleşen bahçeler,
seninle yalnızlaşan,
ve senin kokunla büyüyen deniz sesinin.
Ve bir sahibi vardı kelimelerimin,
şiirlerin,
uzun uzadıya melankolik sohbetlerin kendi kendime dertleştiğim.

Yağmur geceye inat yağarken yalnızlığıma,
bir dost kalemi zorluyor beynimi;

‘Gidişine ağlıyor İstanbul..
Beni terk edip gidişine..
Bu yağmurlar, bu yaşlar..
Hepsi yüreğimin ateşine’

Ve bir sahibi aslında yağmurumun,
benim bile bilmediğim,
hatta hiç görmediğim belki de..
Beklediğimden habersiz,
bildiklerime aşık,
kırılgan,
ve kehribar sarısı sularla arınmış,
o güzel, o dupduru kadının..
Rakının beyazı aşık gülüşüne.
Kahkahası ve tebessümü durduruyor zamanı,
ve mekânlar kayboluyor hüznünde..
Ama bir sahibi vardı canhıraş feryadının aşka adanmış,
bir sahibi vardı masallarımın, hikayelerimin
benim bile bilmediğim bu güne kadar..
Ve bir sahibi var artık bu yüreğin,
ve bu en güzel sonbaharın…