Bir Sağanak Tutturmuş

bir sağanak tutturmuş bu akşam
bir de yangın köşe bucak
bir kurşun var inmiş yüreğime
hem sana hem bana
sonra acı var keder var
gözyaşı var derin sükunet
bir tren geçer üzerimden
nereye gittiği belirsiz
bir de istasyon önü
kimsesiz çocuklarla dolu
yine bekleyiş var yine uzun soğuk
ben var sen var aşk var
tren belki yok
fakat ortada sonsuz var
içimde her acının bulaştığı
doyumsuz bir sevgi
içimde sana
ve gözüm içi suskun
yüreğimse feryat figan

sanki bir yerlerde sızıp kalıyor gibi
ansızın uçmuş gitmiş oluyor aklım
gözlerim dalıyor
sözlerim boğuluyor çırpınmadan
kokusu siniyor yalnızlığımın
gittiğim her bir tarafa
inceden fark eder gibi
veya bir yerden ısırır gibi
hatırlıyorum olmayışını

zaten ben yazılamazdım sensiz
hiçbir satıra hiçbir kalemsiz
adının geçmediği de olmazdı
sen ise zaten hep vardın
sen zaten bence hep burada
tam burada
yanıbaşımda

bence sen
ya dök en başından odama zülfünü
ve söndür ardında kalan güneşi
yahut ölsün bu gençliğim
yılların değil öldüreceği
gülmeyen yüzüm öldürsün

ya hiç açma bu bahsi
yoksam gönlünde anma beni
ya da koyuver avucuma ipeklerini
ve sen öldür en kanlısından
tekrar doğurarak beni