Bir şafak sökümüydü

Bunca acılara bunca çabaya
Karşı zayıf düşmüştü bedenim
Bir uykuya dalmışım
Ölü bir bedenle kimbilir neler neler yaşadım uyku arenasında
ve uyandığımda bir şafak sökümüydü
Aylardan ise yaparak dökümüydü
Daha gök ve yer anlaşma erdemine ulaşmamışlardı
Yarı baygın bir halde seyir ettim ,bakındım !
Yine derin bir hüzün bağladı benliğimi
Sardı her yanımı derin acılarım başladı beni kemirmeye
Tuz döktüm acılarıma dahada sızlasın diye
Yoksa bu ruh,bu can,bu beden nerden öğrenecek acıyı, sızıyı ...
Her yanımda bin bir feryad
Şafak acılar içinde terk eyledi yurdunu yarına bıraktı umudunu
Teslim etti amanetini “güneşi doğurdu “
Sesler gelmeye başladı
gittikçe uğultular,gürültüler hayvan ve insan sesleri bir biriyle Cenk halindeler aynı benim tuzlu yaram gibi...
Güneş aydınlığa yol aldı ,yol aldı gününün hışırtısı...
Ben ise acılarım dinmeye başladı
İçimde ki telaş uyuşma, çalışma çabasında !
Kafamı kaldırdım ki
Gün ışıltısı yorgun düşen gözlerimi Esir alma hevesinde
Herşeyime hüküm sürme derdinde
İsyan ettim sırtımı çevirdim.
Arkamdan atar tutar belki :
Elinden gelse arkamdan vurur hararetle üstümden har’larla kudurur
Ben ise onun telaşesinde değilim
Benim gözlerimde hasret var,özlem var
Daha da dinlermiyim
Ey güneş seni...
Beklermiyim daha da senin ettiklerinle har’a düşermiyim...
Memoçilo