Bir Sabah Yolcusu Şiiri - Tezcan Bilgiç

Parıltısı yavaş yavaş kovuyordu ayı, güneşin.
Adını koyamadığım bir hüzün çökmüştü sokağa.
Nahoş bir rüzgar vardı, iliklerine kadar titreten.
Dünden kalmış birkaç duygu hakimdi sokağa.
Araba sesleri ile yavaş yavaş kaybolan birkaç duygu.
Merakla bağrışan birkaç sabah kargası.
Lime lime kan kokusu sokakta bu
Ya da köşedeki çöpte eski bir kedi leşi
Başımı döndürmeye yeten...
Beni kan tutar demiş miydim sana hiç.
Her sabah gözlerimi tuttuğu gibi.
Yine hasretin sarmıştı ki tüm vücudumu,
Otobüs geldi...
Yavaş yavaş dağılıyordu şehirde kasvet.
Bindiğim otobüste dikkat bana toplandı.
Üstümdeki hüzün dikkat çekti herhalde.
Kapatın çenenizi der gibi baktım.
Başlar öne eğildi...
Utanç verici sensizlik otobüste de hakimdi.
Geçtim arkaya oturdum.
Kulaklığımı taktım, müzik açmadım.
Sessizliği dinledim.
Sonra biraz korna sesi, biraz martı sesi aldı yerini.
Yok oldum biraz daha.
Sonra otobüse bir kız bindi.
Sana benziyordu.
Burada olmadığını bildiğim için dikkatimi çekmedi.
Dayanamadım, yasak olmasına rağmen yaptım.
Bir şiir yaktım dudaklarımın arasına.
Hüznü çektim yine içime.
Çöpünü attım camdan dışarı.
Acı acı öksürdüm.
Kızla göz göze geldim.
Eliyle müziği kısmamı istedi.
Fazla geldi sessizliğin gürültüsü.
Kısıyor gibi yaptım.
Teşekkür etti uzaktan.
Kalemim rahatsız etti belli ki otobüsü.
Yavaşça defterden ayırdım.
Sabahın bu saatleri daha da kasvet doluydu.
Defterimi kapattım ardından...