İlkbahar, belki son bahar, belki tamamısın bedenimde...
Bir sabah uykum, bir güneş parıltısısın yüzümdeki.
Bilemiyorum, seninle saatler hızla geçiyor...
Akıyor da, bitmiyor heyecanım.
Hasretlikler artıyor her saniye,
Kavuşmak mı sana ucu?
Bilemiyorum...
Belki zaman iki ay belki daha kısa yada uzun..
Özlem bu muymuş?
Bakarken ay ışığına yüzünü görmek miymiş?
Ya da ellerindeki resmi yüreğine sokup uyumak mıymış?
Ya da teninden bir kokuyu burnuna dayayıp iç çekmek miymiş?
Sanırım..
Ben sana bağlandım, tutuklu kaldım, hapsoldum.
Hadi yine es bir nefeste gönlüme,
Hadi koş gel kollarımın arasına yine...
Gecem gündüzüm, aşk kokan saatlerim...
Sen! Kadın...
Hatta beş çayım oldun bir yudumda bitirdiğim.
Ömrüm el verse de, her dakikama bir şiir yazsam,
Seninle geçen, içinde sen olan bir dünya kursam..
Sebep katsam yüreğine kelebekleri olan,
Benim kal emi, hep... Sonsuza dek! ...
30.6.14.11.8
Ümit Yasin TaşmazKayıt Tarihi : 30.6.2014 11:09:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sevgiliye hasret özlem...

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!