bir sabah diyorum;
çocukluğum uyansa düşleri aralayarak,
suni teneffüsleri unutsa dudaklarım...
tersyüz etsem algılarımı,
ürperse parmak uçlarımdaki kendimsizlik...
ne bileyim işte;
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim